Baraże o II ligę - Polonia bliżej celu

Rozpoczęła się gorączka związana z piłkarskimi mistrzostwami Europy, a kończy się powoli ligowy sezon. W tym roku dochodzi do paradoksu, że gdy jeszcze niektórzy grają, inni zakończyli już urlopy i zaczynają treningi pod kątem nowego sezonu.
Na Stadionie 1000-lecia w sobotnie popołudnie doszło do pierwszego meczu pomiędzy Górnikiem a stołeczną Polonią. Gospodarze, po raz pierwszy w tym sezonie - nie licząc pucharowych meczów - nie był faworytem rywalizacji. Jako jedyny z grona uczestników baraży miał najmniej czau na regenerację i przygotowanie się do pojedynku. Po środowym meczu w Trzebnicy zaledwie dwa dni dzieliły od spotkania w Wałbrzychu, podczas gdy poloniści spokojnie oczekiwali na rywala.
Mecz pod Chełmcem nie zelektryzował miejscowych sympatyków futbolu w takim zakresie jak niektórzy by się spodziewali. Wciąż trwa konflikt pomiędzy najzagorzalszą częścią fanów a zarządem klubu, co powoduje brak opraw, zorganizowanego dopingu na domowych meczach biało-niebieskich. Krążąca w niektórych mediach liczba tysiąca widzów jest mocno przeszacowana. Wydaje się, że przy większej mobilizacji i współpracy klubu z lokalnymi mediami spokojnie można było osiągnąć czterocyfrową frekwencję. O ile z Trzebnicy wałbrzyski kibic nie otrzymał żadnej relacji, fotogalerii, to już z sobotniego barażu można było oglądnąć łącznie ponad setkę zdjęć oraz relację stream przygotowaną przez portal dziennik.walbrzych.pl.
Wracając do samego meczu - miejscowi zaczęli bez respektu dla utytułowanego rywala. Pierwsza połowa nie stała na rewelacyjnym poziomie, ale gra podopiecznych Roberta Bubnowicza mogła momentami się podobać. Wałbrzyski trener w porównaniu do meczu w Trzebnicy dokonał kolejnych korekt - do defensywy wrócił Dariusz Michalak, a Damian Migalski wystąpił od pierwszego gwizdka sędziego.
Nie jest tajemnicą, że najgroźniejszym żądłem wałbrzyszan jest ich kapitan Marcin Orłowski. Potrafił dojść do sytuacji strzeleckiej, ale w takim meczu mogła decydować nawet jedna szansa, którą musiał bezwzględnie wykorzystać. Bardzo dobrze z opieki nad królem strzelców III ligi dolnośląsko-lubuskiej wywiązał się Piotr Augustyniak. Taktyka gości na te spotkanie była przejrzysta - dać się wyszumieć zmęczonemu rywalowi, by w późniejszym okresie zadać zabójczy cios.

Tak padł gol dla Polonii.

Do przerwy optycznie lepiej wyglądali miejscowi, ale po przerwie role się odwróciły. Na domiar złego po zmianie stron przewaga gości była o wiele bardziej zdecydowana. Bardzo dobre wrażenie po sobie pozostawił Mariusz Marczak. 33-letni pomocnik próbował nękać strzałami z dystansu Kamila Jarosińskiego, a prawdziwe spustoszenie siały jego dośrodkowanie na przedpole wałbrzyskiej bramki. Po godzinie gry ataki podopiecznych Igora  Gołaszewskiego były na tyle groźne, że aż wyczuwało się, że lada moment gol dla Czarnych Koszul padnie. I tak też się stało. Tradycyjnie dośrodkował Marczak, przy wyjściu błąd popełnia Jarosiński, a piłka po uderzeniu  Krystiana Pieczary ląduje w bramce. Niestety, dla wałbrzyskiego bramkarza jest to drugi kolejny mecz z podobnym błędem - niefortunne wyjście do dośrodkowania, brak skutecznej interwencji i strzał rywala do pustej, opuszczonej bramki. Igor Gołaszewski oglądał mecz barażowy z Polkowicami i wyciągnął odpowiednie wnioski. Polonia powinna zdobyć co najmniej jeszcze jedną bramkę, co praktycznie zakończyłoby kwestię awansu. Nie zrobiła tego, a szansę wykorzystali wałbrzyszanie. Wrzut z autu, zgranie Orłowskiego, odważne wejście w pole karne Dominika Radziemskiego, strzał po ziemi, bezradny Mateusz Tobjasz i remis przedłużający nadzieję Górnika. Na odwrócenie losów meczu miejscowym zabrakło zarówno sił jak i argumentów. Krótki rzut oka na ławki rezerwowych - kim biało-niebiescy mogli postraszyć? Oprócz Grzegorza Michalaka, Damiana Jaroszewskiego siedzieli młodzieżowcy, Marcin Morawski był wpisany do protokołu, ale nie był brany pod uwagę by wspomóc kolegów na boisku. Z kolei Polonia mogła wpuścić Bartosza Wiśniewskiego, który może pochwalić się wspólnymi występami z Robertem Lewandowskim z Zniczu Pruszków, a później grą na zapleczu ekstraklasy w Płocku, Nowym Sączu i Ząbkach.
Obiektywnie oceniając wynik remisowy jest małym sukcesem gospodarzy, bowiem to goście stworzyli bardziej klarowne sytuacje do zdobycia bramki i byli bliżsi zwycięstwa. Po pierwszym meczu to również warszawianie są bliżej upragnionego awansu. Górnik musi rewanżowe spotkanie wygrać lub wywalczyć remis zdobywając co najmniej dwie bramki. Wszelkie atuty są po stronie Czarnych Koszul, ale piłka nożna zna nie takie przypadki. Również z udziałem wałbrzyszan.
Ostatni baraż w jakim uczestniczył Górnik to sezon 1987/88 gdy po zajęciu czternastego miejsca musiał stoczyć bój z Zagłębiem Lubin. Dolnośląski rywal zakończył sezon na 11.miejscu i był zdecydowanym faworytem dwumeczu - różnica w potencjale, zarówno organizacyjnym jak i piłkarskim, była większa niż w tegorocznych barażach wałbrzyszan. Na Nowym Mieście Górnik prowadzony przez śp. już Henryka Kempnego wygrał szczęśliwie 2:1 po bramce w ostatniej minucie gry. W Lubinie spodziewano się spacerku i wygranej gospodarzy, a tymczasem plan popsuł perfekcyjnie wykonany rzut wolny przez nieżyjącego już Józefa Trojaka. Remis 2:2 oznaczał pozostanie w I lidze wałbrzyszan, co oznaczało w ich przypadku jedynie przedłużenie płonnych nadziei, bo już wtedy klub chylił się powoli ku upadkowi. Dla Zagłębia z kolei drugoligowa kwarantanna oznaczała odbudowę, szybki powrót na najwyższy szczebel rozgrywek i zdobycie pierwszych w historii medali mistrzostw Polski.
W Warszawie nie tylko poznamy ostatnie rozstrzygnięcia sezonu, ale najprawdopodobniej pożegnamy zespół Górnika w obecnym kształcie personalnym. Ponad 30 bramek jest znakomitą wizytówką dla Marcina Orłowskiego, który wciąż odbiera oferty z możniejszych klubów. Zresztą w wywiadzie w ostatnim numerze Słowa Sportowego jasno daje do zrozumienia, że nie może zadeklarować chęci pozostania w Wałbrzychu. Konieczne będzie odmłodzenie kadry poprzez wprowadzenie byłych już juniorów z drużyny Piotra Przerywacza. Przede wszystkim nie wiadomo co będzie po walnym zebraniu zarządu klubu, gdzie ponoć ma nastąpić zmiana prezesa klubu. Czy nowy prezes będzie gwarantem polepszenia sytuacji finansowej, organizacyjnej klubu? Deklaracje prezydenta miasta, że Wałbrzych potrzebuje ligowego zespołu piłkarskiego przetaczają się od kilkunastu miesięcy, ale równolegle krąży powszechna opinia o kłopotach finansowych klubu. Pamiętamy wciąż wiosenne deklaracje nie tylko trenera Bubnowicza, ale i szkoleniowców trzecioligowych rywali, że Górnika nie interesuje awans. Tymczasem sprawili oni wszystkim niedowiarkom psikusa ogrywając kolejnych przeciwników i wygrywając ligę. Czy sprawią kolejną niespodziankę, tym razem przy Konwiktorskiej w Warszawie? Odpowiedź już w środę, gdy prawdopodobnie mecz będzie można będzie zobaczyć w TVP3 Warszawa.