Sześć punktów Lewandowskiego

Polska wygrywając oba domowe spotkania awansowała na drugie miejsce w tabeli grupy E eliminacji mistrzostw świata.
Przed październikowym dwumeczem dopytywano się, kiedy obudzi się potwór, który szalał podczas francuskiego EURO. Okazało się, że obecnie potworem jest jedynie Robert Lewandowski. Kapitan reprezentacji stał się mężem opatrznościowym w obu spotkaniach. Od czasu Zbigniewa Bońka reprezentacja Polski nie miała takiego zawodnika, który by w pojedynkę potrafił odwrócić losy meczu. Francuski turniej nie mógł zaliczyć do udanych - jeden gol, mizerne cyfry jeśli chodzi o statystyki, to nie jest dorobek satysfakcjonujący napastnika pretendującego do najlepszych zawodników kontynentu. Tymczasem po kilku miesiącach nikt w kraju nie wyobraża sobie kadry bez Roberta. Znamienne jest, że wielu kibiców co chciałoby nosić na rękach RL po meczu z Danią dwa lata wcześniej po gdańskim meczu z tym samym rywalem niemiłosiernie go wygwizdało.
O Danii było wiadomo, że grają trójką środkowych obrońców, wahadłowi boczni obrońcy często angażują się w ofensywę, a główne zagrożenie będzie grozić po dośrodkowaniach ze stałych fragmentów gry. Polska potrafiła sobie radzić z nimi przez połówkę z haczykiem. Ten haczyk to oczywiście kapitalna szarża Lewandowskiego, która zapewne będzie przez lata wspominana i porównywana do bramki Lubańskiego z meczu z Anglią w 1973 roku. Potem, podobnie jak w Astanie, Polska koncertowo wręcz pozwoliła rywalom odrobić straty - znów nerwowa końcówka, z tą różnicą, że Duńczykom nie udało się wyrównać stanu meczu.

Mecz z Armenią był problemem również dla realizatorów
odpowiadających za wynik podczas transmisji tv.

Mecz z Armenią miał być z kolei łatwy i przyjemny - tymczasem było to przysłowiowe bicie głową w mur. W mur złożony z dziesięciu Ormian, którzy znakomicie ustawieni taktycznie stali się przeszkodą nie do pokonania przez gospodarzy. Grający w osłabieniu goście byli nawet bliscy wywiezienia kompletu punktów. Przed wstydliwą strata punktów uratował biało-czerwonych duet Błaszczykowski - Lewandowski: pierwszy znakomicie dośrodkował, drugi celną główką w 95.minucie gry zapewnił trzy punkty.
Euforia po wygranej w takich okolicznościach była oczywista, wiadomo, że optyka była by zgoła odmienna, gdyby zwycięska bramka padła przykładowo w 60 minucie. Pomeczowe wypowiedzi stają się nudne do bólu - liczą się punkty, wyciągniemy wnioski, rezerwy w sferze mentalnej, gramy dalej itd itp.
Oczywiście każdy woli punkty zdobyte po kiepskiej grze niż porażki po zaprezentowaniu najpiękniejszego stylu. Pięknych porażek nikt nie lubi, również w Polsce, których mieliśmy sporo w przeszłości. Na przykład mija dokładnie 20 lat od 1:2 na Wembley po kapitalnej grze Marka Citko, Piotra Nowaka i spółki. Sześć punktów w warszawskich meczach pozwoliło podopiecznym Adama Nawałki usadowić się na drugim miejscu z taką samą ilością punktów co prowadząca Czarnogóra. Niespodziewanie punkty zgubiły Dania z Rumunią - rywalizacja do samego końca eliminacji może być piekielnie ciekawa.
Ćwierćfinał mistrzostw Europy zdobyty po zwycięskich eliminacjach, w których pokonani zostali Niemcy przesłonił większości ekspertów rzeczywisty obraz polskiej reprezentacji. Wypisywane pochwalne peany na cześć zawodników w chwili obecnej są zastępowane przez bardziej trzeźwe w ocenie opinie.
Niektórzy dziennikarze wciąż mają problemy z właściwym określeniem realnej przydatności pewnych graczy. Przykłady?
Cionek - po co go Nawałka powoływał, skoro nikt nie wie jak on tak naprawdę prezentuje się we Włoszech? Po Danii - opinia jednego z najlepszych w defensywie, po Armenii i niefortunnej wywrotce w polu karnym znów szydera.
Glik - słabiutka gra w obu meczach bez większego echa, wciąż oceniany przez pryzmat EURO i skutecznej gry w AS Monaco.
Krychowiak - po EURO bez dobrego meczu w kadrze, gdzie jest aktualnie największym hamulcowym. Rezerwowy w PSG swoją postawą udowadnia, że brak jego w składzie paryżan nie jest przypadkiem. W kadrze gra słabiutko, ale bez większej krytyki ze strony mediów. Aktywność medialna, a przede wszystkim popularność Krychy robi swoje - czy na taki parasol ochronny ze strony dziennikarzy mógłby liczyć przykładowo Mączyński, gdyby zagrał na obecnym poziomie jak Krychowiak?
Grosicki - od ilości hasła Turbogrosik, które padły z ust Tomasza Hajto podczas kapitalnej I połowy z Danią w wykonaniu Kamila, pewnie co niektórych zbierało na mdłości. Sympatia sympatią, ale czemu ten niekonwencjonalnie grający skrzydłowy nie potrafił charakterystycznych zrywów pokazać częściej niż przez 45 minut? Proponowany przez Hajto hit Pojawiam się i znikam nt. Grosika powinien brzmieć pojawił się i zniknął na dłużej.
Milik, Teodorczyk - o Miliku zaczęły już powstawać dowcipy i memy, ale jak go z Armenią zabrakło, nagle okazało się, że zdecydowana większość fachowców za nim tęskni. Ci co krytykowali Nawałkę za brak zmian w ataku, teraz ubolewali, że napastnik Napoli jest kontuzjowany. Z kolei Teodorczyk po skutecznym okresie gry w Anderlechcie miał być antidotum na nieskuteczność właśnie Milika, stać się godnym uzupełnieniem Lewandowskiego. Tymczasem mimo prób i szczerych chęci po wtorkowym meczu z Armenią Teo został kozłem ofiarnym, okrzyczany najsłabszym zawodnikiem kadry i najchętniej, by do Brukseli nie zostały już wysyłane powołania.
Problemów personalnych można wyciągnąć więcej - Zieliński nie gra tak jak w Serie A, podobnie jak Linetty, Kapustka nie gra w Anglii, co również przekłada się na formę w kadrze, a kiedy dobry mecz rozegrał u Nawałki Rybus? Do tego dochodzą kontuzje podstawowych zawodników. Owszem, może się okazać, że za miesiąc z Rumunii Polska wywiezie trzy punkty i znów wróci moda na kadrę.
Niepodważalnym faktem jest, że atmosfera, zwłaszcza po wtorkowym meczu z Armenią, zaczyna gęstnieć wokół kadry. Najpierw kamyk do ogródka wrzucił sam jej kapitan mówiąc o zaangażowaniu poniżej 100%. Do niego obecnie można mieć najmniej pretensji, bo prawdą jest, że ciągnie ten wózek najlepiej jak tylko można.

Czy "13" może okazać się pechowa dla kadry? Właśnie 13-go października Przegląd Sportowy, niewątpliwie przychylny do tej pory kadrze, będący niejako prasową tubą kadry Nawałki, na okładce wysyła komunikat do kibiców Ostrzeżenie dla Nawałki. Dziennikarzom nie chodzi tutaj o wyniki kadry czy jej formę, chodzi o rzekome imprezowanie piłkarzy przed meczem z Armenią, przypomnienie o odreagowaniu niektórych futbolistów czy to w Arłamowie czy już francuskim La Baule. Generalne przesłanie - piłkarze nie są tacy kryształowi jak wcześniej pisano w gazetach, pokazywano w filmikach z produkcji związkowej Łączy nas piłka. Jak się okazuje są to normalni faceci, tacy jak ich poprzednicy z kadry, Artykuł głównie uderza jednak w Adama Nawałkę, który zapewne przez tenże Przegląd Sportowy być może zostanie wybrany Trenerem Roku. Za duże ustępstwa co wobec zawodników, autokrata w sztabie szkoleniowym, nietykalność gwiazd kadry (Krychowiak!).
Dla przypomnienia na początku swojej pracy z reprezentacją Adam Nawałka nie miał takiego komfortu jak teraz. Krytykowany był praktycznie do października 2015, kiedy udało mu się ograć Niemców. Po 12 miesiącach jest autorytetem, chodzącym wręcz szkoleniowym ideałem. Zastanawiające jest czemu ma służyć te prasowe "ostrzeżenie", skoro nie pada żadne nazwisko imprezującego piłkarza. Skoro chwila odprężenia przed EURO nie była warta wspomnienia to po co wyciągać teraz, po zwycięstwie?
Przed nami kolejne mecze, ciekawe mecze, które przyniosą sporo emocji, oby głównie tych pozytywnych. Ale najprawdopodobniej czeka nas również wiele interesujących informacji około kadrowych, może odbrązawiających niektóre pomniki, które postawiły głównie media.