Stanisław Świerk - trener niedoceniony? cz.I

 Gdyby zorganizować plebiscyt na najlepszego w historii wałbrzyskiego futbolu trenera nazwisko śp. Stanisława Świerka na pewno byłoby w czołówce, ale zapewne nie byłby jego zwycięzcą. Trener, który został wybrany najlepszym w historii Zagłębia Lubin. W 1996 roku Gazeta Robotnicza wybrała Go Trenerem 50-lecia na Dolnym Śląsku. Poniżej krótka historia pracy szkoleniowej Stanisława Świerka.

PIŁKARZ

Swoje pierwsze piłkarskie kroki czynił pod Bystrzycą Kłodzką w AKS Długopole, później jako napastnik grał w Olimpii Poznań, gdzie łączył grę z nauką w Technikum Handlowym. Reprezentował również barwy Ślęzy Wrocław (1954-55, 1958), Czarnych Szczecin (1956), Lotnika Warszawa (1957), Stali Rzeszów (1959-61), Unii Oświęcim (1962-63) i Motoru Lublin (1963-68). W Rzeszowie i Lublinie grał w drugiej lidze. Piłkarską karierę zakończył w wieku 33 lat w Motorze, tuż po wywalczeniu awansu do 2.ligi.

TRENER

Rozpoczął pracę od najmłodszych roczników, czyli trampkarzy i juniorów lubelskiego Motoru. Tam też po raz pierwszy został szkoleniowcem zespołu seniorów. W 1969/70 w trzecim sezonie Motoru na szczeblu drugiej ligi Stanisław Świerk objął zespół przed rundą wiosenną po Władysławie Gergielu. Zespół zajął 12.miejsce, a najważniejszym wydarzeniem w historii klubu było oddanie boiska piłkarskiego na stadionie żużlowym przy Alejach Zygmuntowskich. Warto dodać, że przed rundą wiosenną kilka treningów przeprowadził z zespołem słynny Kazimierz Górski, a zespół wzmocnił napastnik Górnika Wałbrzych Aleksander Pokin-Socha. W kolejnym sezonie (1970/71) Motor zajął 6.miejsce, ale Stanisław Świerk prowadził lublinian tylko w rundzie jesiennej zakończonej na 8.miejscu. Zastąpił go Zdzisław Wolsza. Warto dodać, że to za kadencji Świerka debiutował w wieku 16 lat w ligowym Motorze późniejszy medalista mistrzostw świata Władysław Żmuda, który w wielu wywiadach podkreślał rolę Świerka w swojej karierze.

KIERUNEK DOLNY ŚLĄSK

Stanisław Świerk długo nie był bezrobotnym, bowiem w rundzie wiosennej sezonu 1970/71 pracował w Moto-Jelczu Oława występującego w klasie okręgowej. Drużyna po wygraniu barażowego spotkania ze Ślęzą Wrocław w Bielawie 2:0 uzyskała awans do klasy międzywojewódzkiej, czyli na trzeci poziom rozgrywkowy. Po dwóch latach (w 1971/72 – 4.miejsce, 72/73 - 2.miejsce) na tym szczeblu nadarzyła się okazja awansu Moto-Jelcza do drugiej ligi. Na skutek reorganizacji lig piłkarskich Moto-Jelcz, który zajął II miejsce w tabeli, miał spotkać się w barażowym meczu z Uranią Ruda Śląska. Oba spotkania zakończyły się wynikami 1:0 dla gospodarzy, ale w rzutach karnych lepsi byli zawodnicy Uranii wygrywając 4:3. Niepowodzenie w tym dwumeczu wielu przypisywało właśnie Stanisławowi Świerkowi.

Liczyliśmy się z tym, że w rewanżu może być dogrywka, a potem rzuty karne. Na odprawie przedmeczowej ustaliliśmy więc z trenerem i z zawodnikami, że jeśli tak się stanie, to tuż przed końcem dogrywki nastąpi u nas zmiana bramkarza. Pierwszym był wspomniany w poprzedniej rozmowie Henryk Oleszko, który jednak nie był najlepszy w bronieniu jedenastek. Świetnie robił to natomiast nasz drugi golkiper, Janek Bachusz, którego pozyskaliśmy z BKS Bolesławiec. To był taki kot w bramce, na dziesięć strzałów z jedenastu metrów, wyłapywał siedem, osiem. No i w Rudzie Śląskiej, po 90 minutach przegrywamy 0:1, sędzia zarządza dogrywkę. Gdy ta zbliża się do końca, Bachusz idzie się rozgrzewać, a tymczasem Świerk śpi na ławce i zapomina o zmianie. Karne broni Oleszko i efekt jest łatwy do przewidzenia - wpuszcza 4 gole, a my strzelamy tylko 3, przegrywamy więc ten baraż w rzutach karnych.

Jak się okazało nie był to koniec marzeń Moto-Jelcza o awansie, bowiem oławianie mieli jeszcze dwumecz barażowy z Górnikiem Wojkowice (0:6, 3:0), za który też obwiniany był Świerk. Oto co mówił na ten temat ówczesny kierownik drużyny Zdzisław Nowak: 

Jako działacze stanęliśmy na wysokości zadania, załatwiliśmy piłkarzom zgrupowanie - zdaje się, że w Karpaczu. To miał być w założeniu bardziej wyjazd integracyjny i taki trochę relaks dla zawodników, bo oni mieli za sobą ciężki sezon i byli też mocno zdołowani po tym przegranym pechowo barażu z Uranią. Okazało się, że popełniliśmy błąd, bo pan trener Świerk na tym zgrupowaniu postanowił budować formę u zawodników. Popędził ich w góry i dał im tam ostry wycisk. Efekt tego odczuli od razu w pierwszym meczu z wojkowiczanami - przegrali u nich 0:6. Mimo to mogliśmy w Oławie odrobić tę stratę, ale Świerk zupełnie nie panował nad drużyną. Wygraliśmy co prawda 3:0, ale to było takie pyrrusowe zwycięstwo.

Czwarty sezon pracy w Oławie Świerka, 1973/74 Moto-Jelcz Oława kończy na 1.miejscu, ale przed zwycięskimi jak się później okazało barażami, klub podziękował Stanisławowi Świerkowi i do awansu poprowadził zespół jego dotychczasowy asystent Zbigniew Isel.

Następnym przystankiem Stanisława Świerka była PKS Odra Wrocław, którą piłkarska Polska poznała w sezonie 72/73, gdy po sensacyjnym wyeliminowaniu m.in. Wisły Kraków (1:0), Zagłębia Wałbrzych (3:1), a przede wszystkim Górnika Zabrze (2:1, 1:1) przygodę w Pucharze Polski zakończyła dopiero w półfinale po dwumeczu z Polonią Bytom (1:3,0:5). Drużynę grającą na boisku na Niskich Łąkach prowadził we wrocławskiej klasie okręgowej w sezonie 1974/75.

GÓRNIK WAŁBRZYCH - I KADENCJA

Latem 1975 Stanisław Świerk przybywa do Górnika Wałbrzych obejmując funkcję I trenera drużyny seniorów zastępując Stanisława Stachurę. Wałbrzyszanie po spadku z 2.ligi w 1973 wciąż nie mogą wydostać się z trzecioligowej otchłani. Kogo miał do dyspozycji duet trenerski Świerk – Panic? O miejsce w bramce rywalizowali Ryszard Walusiak, Zbigniew Starostka, Józef Mosio i junior Kmiecik. W polu mieszanka rutyny z młodością opartą na mistrzach Polski juniorów sprzed 2 lat. Kapitan zespołu Zenon Żaczyński, Kazimierz Dzigoński, Zygmunt Jaroni, Jerzy Jowik, Leszek Grzybek, Ryszard Mordak, Roman Sidorski, Krzysztof Truszczyński, Marian Chmaj, Henryk Kaliś, Leszek Fajek, Edward Balcerzak, Jan Borsuk, Tadeusz Obuchowski, Włodzimierz Ciołek, Waldemar Sysiak, Zbigniew Augustyniak, Henryk Janikowski. Jesienią Górnik w klasie międzywojewódzkiej przegrał jedno spotkanie (0:1 w Chojnowie z Chojnowianką), ale zajmował dopiero trzecie miejsce punkt za Chrobrym Głogów i Lechią Piechowice, która wyprzedzała lepszym bilansem bramkowym. Wiosną

U góry Edward Balcerak, Jan Obuchowski
(kierownik drużyny), Marek Pięta - który
pracował z trenerem Świerkiem również 
w Widzewie. W dolnym rzędzie od lewej 
Horst Panic, Zenon Żaczyński i trener
Stanisław Świerk.
[foto:blogpilkarza.blogspot.com]

podopieczni Świerka ograli w Wałbrzychu głogowian 1:0, szybko obejmując fotel lidera, by niespodziewanie przegrać u siebie z Miedzią Legnica 0:1. Wytworzyło to szansę piechowickiej Lechii, która podejmowała Górnika w przedostatniej kolejce mając punkt straty, a także byłych wałbrzyszan w składzie w osobach Tadeusza Hibnera i Edwarda Pianko. Datę 06.06.1976 długo, z powodu spotkania Lechii z Górnikiem, pamiętano w Piechowicach. Do dnia dzisiejszego tamten sezon uznawany jest za najlepszy w historii Lechii. Ostatecznie wygrana gości 1:0 po złotym golu Henryka Janikowskiego oznaczała prymat biało-niebieskich w lidze międzywojewódzkiej i szansę gry w barażach o drugą ligę. 

Baraży o 2.ligę w Oławie Stanisław Świerk nie wspominał dobrze, ale z Górnikiem dość szybko rozstrzygnął na swoją korzyść. Po wygranej w Szamotułach ze Spartą 2:1 i w Wałbrzychu z Unią Racibórz 3:2 Górnik objął prowadzenie w gr.I, którego nie oddał do końca rywalizacji. Remisy 1:1 w Knurowie i Raciborzu, ogranie Sparty na Nowym Mieście 4:1 oznaczało, że ostatni pojedynek z Górnikiem Knurów (2:0) był tylko i wyłącznie okazją dla 12 tysięcznej widowni do świętowania powrotu wałbrzyszan do 2.ligi.

Latem 1976 Górnik Wałbrzych przygotowywał się do sezonu nr 18 na zapleczu ekstraklasy. 

Kadrę tworzyli: 

bramkarze: Ryszard Walusiak (1949), Zbigniew Starostka (1954), Ryszard Zięba (1956)

obrońcy: Kazimierz Dzigoński (1951), Ryszard Mordak(1954), Benedykt Bylicki(1956), Waldemar Sysiak(1956),Zygmunt Jaroni (1951), Ryszard Sidorski(1949),

 pomocnicy i napastnicy: Leszek Grzybek(1956), Roman Pełka (1956), Marian Chmaj (1953), Henryk Kaliś(1949), Edward Balcerak(1955), Włodzimierz Ciołek(1956), Tadeusz Obuchowski (1954), Jan Borsuk (1952), Marek Pięta (1954), Henryk Janikowski (1954), Zbigniew Augustyniak (1948), Leszek Fajek(1957), Ryszard Bożyczko (1952 przybył z Zagłębia Sosnowiec)

Ubyli: Zenon Zaczyński (wyjazd za granicę), Krzysztof Truszczyński (Stoczniowiec Gdańsk).

Ciekawostką fakt, że w drugiej lidze również występowało Zagłębie Wałbrzych, które przyporządkowane zostało do gr. II 2.ligi północnej i w Wałbrzychu nie doszło do derbowych spotkań, na które kibice czekali od 1968 roku. 

Mimo wygranej w premierowej kolejce (1:0 ze Starem Starachowice) wałbrzyski beniaminek dość szybko, bo w 5.kolejce osiadł w strefie spadkowej. Dopiero wtedy zadebiutował pozyskany z Sosnowca Bożyczko, a jego gol w Gliwicach nie dał nawet punktu w meczu z Piastem. Niby obserwatorzy chwalili zespół za grę, ale punktów od tego nie przybywało. Świerk zaczął zmieniać ustawienia. Gdy Walusiak wpuścił 4 gole w Zabrzu szansę gry otrzymał Starostka, którego błędy przyczyniły się do porażki z Moto-Jelczem (2:3). Niepewna dyspozycja obrońców spowodowały sięgnięcie po doświadczonego Stanisława Paździora, który brylował w Olimpii Kamienna Góra oraz danie szansy Jowikowi. Zmiany w defensywie przyniosły przełamanie (2 kolejne zwycięstwa), ale i tak Górnik I rundę kończy w strefie spadkowej na przedostatnim 15.miejscu z 10 punktami, tyle co czternasty Star Starachowice i punkt mniej niż Stal Rzeszów, a 2 więcej niż inny beniaminek Unia Tarnów. Zimą duet Stanisław Świerk – Horst Panic sięga po utalentowany duet młodych piłkarzy Bielawianki – Mariana Kowalskiego (20 lat) i Gerarda Śpiewaka (19). Runda wiosenna zaczęła wręcz tragicznie dla Górnika – porażka w Starachowicach 0:1 i zaledwie 0:0 u siebie z Wisłoką Dębica. Mimo wygranej z Siarką 2:0, pechowa porażka w Stalowej Woli 1:2 (prowadzenie 1:0, wyrównanie po samobójczej bramce Żaczyńskiego) wałbrzyszanie okupowali 15.miejsce oznaczające pożegnanie z 2.ligą. 

Wówczas w 20.kolejce na Nowe Miasto przyjechał jeden z pretendentów do awansu Piast Gliwice, który po bramce Paździora przegrywa 0:1! Doświadczony obrońca tydzień później zdobywa gola również głową po rzucie rożnym w Zabrzu (1:1 ze Spartą). Kolejne remisy z Uranią i Moto-Jelczem i wygrana z Małą Panwią 2:1 nie dały opuszczenia strefy spadkowej. W 25.kolejce znakomite widowisko wałbrzyszanie stworzyli w Bielsku-Białej, gdzie przyszłego reprezentanta Polski Józefa Młynarczyka pokonują Bożyczko i Paździor. 2:1 oznaczało 11.miejsce. Tak napędzony Górnik już do końca sezonu nie ponosi porażki: 2:0 z GKS Katowice, 0:0 w Bytomiu z Polonią, 3:1 z Unią Tarnów, 4:0 w Rzeszowie ze Stalą i 2:0 w Hutnikiem Kraków dało na finiszu 8.miejsce. Sam rzut na tabelę nie wiele mówi o dramatycznych losach wałbrzyszan, zwłaszcza jesienią sezonu 76/77. Doskonała wręcz runda rewanżowa zwieńczona 11 kolejnymi meczami bez porażki dała utrzymanie. 

Przed sezonem 1977/78 sztab szkoleniowy Stanisław Świerk rozszerzył o Stanisławę Magierę. Stanisław Paździor wyleciał do Stanów Zjednoczonych, a sięgnięto po kolejną perełkę z Bielawianki, 18-letniego Michela Nykiela. Przed pierwszymi meczami dla prasy enigmatycznie mówił: naszym zadaniem jest dalsze doskonalenie rzemiosła piłkarskiego, co powinno pozwolić Górnikowi w najbliższej przyszłości awansować do czołówki krajowej. Bardzo skromnie jak na batalię, która stała się zarówno dla trenera, jak i kilku jego podopiecznych przepustką  do większych klubów.

Górnik Wałbrzych stał się rewelacją rozgrywek 2.ligi w grupie południowej. W bramce niezawodny Ryszard Walusiak, w defensywie najczęściej grał kwartet Kazimierz Dzigoński, Zenon Zaczyński, Jerzy Jowik i Zbigniew Biarda, w drugiej linii pewnie grał Ryszard Mordak, rewelacją okrzyczany został Włodzimierz Ciołek, a w ataku niezwykle groźna była dwójka Ryszard Bożyczko – Marek Pięta. Fantazja, a przede wszystkim waleczność stała się wizytówką biało-niebieskich już od 1.kolejki. W pierwszym meczu, gdy błąd stoperów przyniósł bramkę Siarce to w ciągu 5 minut losy meczu celnymi trafieniami odwrócili Pięta i Śpiewak. Pierwszy wyjazd w sezonie przyniósł porażkę w Gliwicach 0:2, którą po tygodniu podopieczni Świerka odbili sobie w Nowej Hucie (2:0 golach Pięty i Ciołka). Derby Dolnego Śląska z Moto-Jelczem to wygrana 2:1 (0:1) po bramkach Biardy i Bożyczko. Gdy w 5.kolejce z Rybnika wałbrzyszanie przyjechali na tarczy (0:1 po celnym strzale byłego zawodnika Zagłębia Wałbrzych Bernarda Bytomskiego) nikt się nie spodziewał, że do końca rundy nie przegrają już ani razu. 1:0 z beniaminkiem Resovią po golu Biardy, główka Bożyczko w Kędzierzynie Koźlu przynosi 2 punkty w meczu Chemikiem (1:0), wymiana ciosów z Odrą Wodzisław (od 0:1 poprzez 3:1 po golach Bożyczko, Augustyniaka i Żaczyńskiego z karnego, po 3:2), koncert Marka Pięty w Ozimku (4:0 po jego hat-tricku poprzedzonym trafieniem Ciołka), 1:0 z BKS Stalą Bielsko-Biała (gol Mordaka), ciężki bój ze Starem Starachowice (0:1 do 80 min, gdy wyrównuje Mordak i zwycięsko gol Bożyczko), który przynosi fotel lidera 2.ligi,  1:0 w Stalowej Woli po bramce Ciołka w 88 minucie, 2:1 w meczu na szczycie w Katowicach z GKS (gole Pięty i Ciołka). 

Ostatni mecz jesieni w Wałbrzychu przyciągnął na trybuny aż 18 000 widzów. Górnik zremisował z wicemstrzem kraju sprzed 18 miesięcy, spadkowiczem GKS Tychy 1:1 po bramce Chmaja. Mimo przerwania passy 8 kolejnych zwycięstw piłkarzy żegnały brawa, zwłaszcza, że udało się powstrzymać niesamowitego Romana Ogazę, kadrowicza, gwiazdę tyskiej drużyny i całej drugiej ligi. W 15.kolejce Górnik remisuje w Dębicy z Wisłoką 0:0 i zimową przerwę rozpoczął jako lider tabeli z punktem przewagi nad GKS Katowice, 4 nad GKS Tychy i 5 nad ROW-em Rybnik.

To co nie udało się w 1951, 1969 czy 1972 miało się udać w 1978 roku. W zespole nie nastąpiły znaczące zmiany, a wiosnę Górnik rozpoczął od bezbramkowego remisu w Tarnobrzegu, co przy wygranej GKS Katowice nad Hutnikiem Kraków oznaczało zmianę przodownika tabeli. Pierwszy wiosenny mecz pod Chełmcem przynosi remis 1:1 (bramka Bożyczko) z Piastem Gliwice, który przyjechał w glorii finalisty Pucharu Polski po pokonaniu w półfinale pierwszoligowego Lecha Poznań 3:1. Mecz 18.kolejki z Hutnikiem Kraków (4:2 Bożyczko 2, Pięta, Ciołek) przyniósł historyczny pierwszy ligowy Włodzimierza Ciołka z rzutu wolnego. Humory zepsuł nie strzelony karny Bożyczko oraz skuteczność pod koniec meczu Stanisława Stója, który dwukrotnie pokonał debiutującego w bramce Górnika Jacka Jareckiego. Po 0:0 w Oławie do Wałbrzycha przyjechał ROW, który przegrał aż 0:3 (Bożyczko 2, Pięta). W 21.kolejce wałbrzyszanie remisują w Rzeszowie z Resovią 0:0, ale dzięki wygranej Odry Wodzisław z Katowicami 2:1 powracają na fotel lidera. Dwie wygrane po 2:1 z Chemikiem Kędzierzyn i Odrą Wodzisław Śląski Górnik zawdzięcza 4 trafieniom nieocenionego Ryszarda Bożyczko. W 24.kolejce do Wałbrzycha przyjechała Małapanew Ozimek, która po trafieniach Karola i Edwarda Kotów sensacyjnie wygrywa 2:1 (gol dla KSG Bożyczko), a prasa oceniła postawę Jareckiego i linii obrony jako żenującą. Górnik stracił 1.miejsce, a sytuację pogorszył tydzień później po porażce w Starachowicach 0:2. Przebudzenie w postaci wygranych nad Stalą Stalowa Wola (2:0 – Pięta i Ciołek z karnego), a przede wszystkim GKS w Tychach 3:1 (Pięta 2, Bożyczko) przywróciło nadzieje na awans. 

3 czerwca 1978 10 000 liczyło na planową wygraną nad Wisłoką Dębica, tymczasem po szybko zdobytym prowadzeniu w 3 minucie (Bożyczko) goście zdobywają 3 gole, w tym samobój Żaczyńskiego! Ciołek z karnego i Borsuk wyrównują stan meczu, ale to wszystko na co było stać gospodarzy.3:3 oznaczało wciąż drugie miejsce i stratę 2 punktów do lidera. 

Mecz w Bielsku-Białej z broniącym się przed spadkiem BKS Stalą był prawdziwą bitwą, pełną nerwów, brutalnej gry i pretensji gości do arbitrów. Wygrana BKS 2:1,mimo prowadzenia wałbrzyszan po golu Bożyczko przy jednoczesnej victorii katowiczan oznaczało awans do ekstraklasy GKS. W ostatniej kolejce do Wałbrzycha przyjechał świeżo upieczony pierwszoligowiec i wygrał 1:0 po trafieniu Eugeniusza Pluty, który rywalizował o koronę króla strzelców z Ryszardem Bożyczko. Wałbrzyski snajper w tym meczu nie strzelił karnego, a po sezonie … dołączył do katowiczan.

Drugie miejsce to spore rozczarowanie w Wałbrzychu, ale gra Górnika została dostrzeżona i doceniona w kraju. Oprócz Bożyczko do najwyższej klasy rozgrywkowej trafili również Marek Pięta (Widzew Łódź) i Włodzimierz Ciołek (Stal Mielec). Stanisław Świerk z kolei trafia do drugoligowego GKS Tychy, który po spadku z 1.ligi finiszował na trzeciej pozycji, tuż za Górnikiem Wałbrzych.

PRZEZ TYCHY DO WIDZEWA

Epizod Stanisława Świerka w Tychach przez niektóre źródła jest pomijany. Może dlatego, że trwał zaledwie rundę? W GKS jego praca jest wspominana pozytywnie, zostawił zespół na 2.miejscu.

Trener Stanisław Świerk jako szkoleniowiec GKS Tychy - pierwszy z lewej w górnym rzędzie. [fot: Tyska Galeria Sportu]

Runda jesienna 1978/79 w grupie II 2.ligi toczyła się pod dyktando spadkowicza legendarnego Górnika Zabrze. Tyszanie finiszowali na dobrym drugim miejscu, a trzeba pamiętać, że ubyli podstawowi latem podstawowi zawodnicy: Roman Ogaza wrócił do Szombierek Bytom, Marian Piechaczek przeniósł się do Ruchu Chorzów, a Eugeniusz Cebrat na rok odszedł do Śląsku Wrocław. 

Zimą odszedł również trener Świerk, który przeszedł do zespołu Widzewa Łódź zastępując Jacka Machcińskiego. Wiosną łodzianie przegrali tylko 2 spotkania, 6 zwycięstw i 7 remisów spowodowało, że po dwóch latach Widzewiacy powtórzyli swój największy sukces, czyli sięgnęli po wicemistrzostwo kraju! 

Debiut Świerka na najwyższym szczeblu rozgrywkowym nastąpił 4 marca 1979 roku, kiedy Widzew zremisował w Łodzi ze Stalą Mielec 1:1. Jego podopiecznymi byli Stanisław Burzyński, Ryszard Kowenicki, Andrzej Grębosz, Mirosław Tłokiński, Andrzej Możejko, Zbigniew Boniek, Krzysztof Kamiński, Tadeusz Błachno, Krzysztof Surlit, Zdzisław Rozborski, Władysław Dąbrowski, Tadeusz Gapiński i dobry znajomy z Górnika Wałbrzych Marek Pięta. W debiucie na boisku biegał inny wychowanek wałbrzyskiego klubu Włodzimierz Ciołek grający teraz w Mielcu. 

O początkach Stanisława Świerka pisze w książce Wielki Widzew Marek Wawrzynowski:

- Pytaliśmy się tylko „kto to jest?” – mówił Błachno. (…). Przez jakiś czas męczarnie przeżywał Marek Pięta, który podobną drogą co Świerk przeszedł kilka miesięcy wcześniej. Zawodnicy zaczęli patrzeć na niego podejrzliwie, pojawiły się sugestie, że jest „uchem trenera”. On sam mocno to przeżył, ale oskarżenia okazały się bezpodstawne. Pięta szybko wrócił do łask i stał się jedną z ważniejszych postaci w zespole.

Drugie miejsce w lidze stało się przepustką do gry w europejskich pucharach, co stanie się z czasem wizytówką łódzkiego klubu. W Pucharze UEFA edycji 1979/80 Widzew musiał uznać wyższość francuskiego AS St-Etienne 2:1 i 0:3. 

Drużyna francuska była wtedy jedną z najlepszych w Europie a w jej składzie grali reprezentanci Francji, Holandii i Jugosławii. Największe wówczas gwiazdy to Michel Platini i reprezentant Holandii, wicemistrz świata z 1974 i 1978 Johnny Rep, a  obok nich występowali tacy znani zawodnicy jak jugosłowiański bramkarz Curković czy Francuzi Lopez, Larios, Santini, Rocheteau i Zimako. 

Stanisław Świerk w Widzewie - wicemistrz
Polski oraz gra w PUEFA.
[foto: widzewtomy.pl]

W lidze Widzewowi też nie szło, jakby sobie oczekiwali włodarze czy kibice – po 11 kolejkach (2 zwycięstwa – 4 remisy – 5 porażek) zaledwie 8 zdobytych punktach, 10 strzelonych bramkach i dopiero 13.miejscu w tabeli podziękowano Stanisławowi Świerkowi zastępując go Jackiem Machcińskim, który do końca sezonu przegrał zaledwie dwukrotnie i doprowadzając Widzew do kolejnego wicemistrzostwa kraju. 

Kadencję w Widzewie opisuje w ww. książce Wawrzynowski, wspominając o incydencie na zimowym zgrupowaniu w Karpaczu w 1979 roku, gdy po ostrej wymianie zdań z kilkoma zawodnikami, którzy wrócili do hotelu po kilku piwach Stanisław Świerk postanowił na nich donieść nie tylko do włodarzy w Łodzi, ale i związkowych działaczy w Warszawie. W ten sposób stracił drużynę. Dopóki broniły go wyniki, dopóty pracował. Zdarzały się uwłaczające mu sytuacje, takie jak w przegranym 0:3 spotkaniu z Szombierkami, gdy obecny prezes PZPN Zbigniew Boniek krzyczał do trenera: Ty pastuchu, nie widzisz co się dzieje?!. Ostatecznie po przegranym meczu z Wisłą Kraków 0:2 został zwolniony. Na jego korzyść pozostaje wywalczenie wicemistrzostwa startując z niezwykle trudnej sytuacji i doprowadzenie do gry w Pucharze UEFA oraz wprowadzenie do zespołu późniejszej legendy klubowej Włodzimierza Smolarka.

ZAGŁĘBIE LUBIN - I KADENCJA

Na Dolnym Śląsku Stanisław Świerk jest bodaj najbardziej doceniony w Zagłębiu Lubin. Trzeba uczciwie dodać, że zapracował sobie na to dwiema niezwykle owocnymi w historii Zagłębia kadencjami.  Pod koniec lat 70-tych ubiegłego stulecia lubinianie legitymowali się jedynie dwoma sezonami w drugiej lidze. 1975/76 zakończyli na ostatnim, a 78/79 na spadkowym 14-tym, choć równolegle zespół pod egidą rezerw doszedł do półfinału Pucharu Polski. Początek pracy Stanisława Świerka w Lubinie to jesień 1979, gdzie Zagłębie grało w gr. VI ośmiogrupowej 3.ligi. Rywalizacja w tej grupie o pierwsze miejsce była bardzo zacięta. Lubinianie wraz z Kryształem Stronie Śląskie szły łeb w łeb, ale dzięki lepszemu bilansowi bramkowemu w lepszej sytuacji było Zagłębie. Aż nadeszła ostatnia kolejka, w której Kryształ wygrywa gładko z Metalem Kluczbork 3:0, a Zagłębie na własnym boisku zaledwie remisuje 1:1 z Lechią Piechowice. Do drugiej ligi awansowali piłkarze ze Stronia Śląskiego.

Po reorganizacji rozgrywek 3.ligi były 4 grupy, ale awans zdobywały aż dwie drużyny. W sezonie 1980/81 w gr. III Zagłębie zajęło 3.miejsce dwa punkty za Uranią Ruda Śląska i punkt za Rakowem Częstochowa, które wywalczyły awans.

W sezonie 1981/82, w myśl przysłowia do trzech razy sztuka, wreszcie radość zapanowała w Lubinie. Zagłębie zajęło co prawda drugie miejsce (8 punktów straty do bezkonkurencyjnej Odry Wodzisław, ale 6 punktów przewagi nad Górnikiem Mysłowice), ale dało to trzeci w historii klubu awans na zaplecze ekstraklasy.

Przed startem drugoligowego sezonu katowicki Sport o drużynie Stanisława Świerka pisał: Ewenement – Zagłębie od dwóch lat nie przegrało meczu w III lidze na własnym boisku! Niestety, sukcesy w Pucharze Polski nie szły w parze z sukcesami w lidze. Mówiło się nawet, że drużyna gra na poziomie między drugą a trzecią ligą. 

A kogo miał wówczas do dyspozycji Stanisław Świerk? Byłego bramkarza Górnika Zabrze Jacka Wiśniewskiego, lubińskie legendy Zygmunta Stanowskiego, Czesława Juszkaluka, Janusza Kubota czy Mariana Kowalskiego znano już od lat w regionie, ponadto znanych ze wspólnej pracy w Górniku Wałbrzychu Ryszarda Bożyczko, Jana Borsuka. Grał również Marek Gawryszewski, który z kolei przejdzie odwrotną drogą niż wspomniany duet. Szansę gry otrzymywał młody utalentowany Romuald Kujawa, późniejsza legenda lubińskiego klubu. Po awansie sprowadzono m.in. Mieczysława Olesiaka z Odry Opole, czy Andrzeja Turkowskiego, który dał się lubinianom we znaki grając w Lechii Piechowice.

Premierowy mecz to derbowy pojedynek z imiennikiem z Wałbrzycha. Uroczysta inauguracja, 5 000 widzów na trybunach i jedyny gol Mariana Kowalskiego dał zwycięstwo lubinianom 1:0. Do ósmej kolejki beniaminek nie doznał porażki remisując na wyjazdach (1:1 w Szczecinie ze Stalą Stocznia, w Tychach, Rybniku, Kostrzynie) i wygrywając u siebie (2:1 z Arką, 2:0 z Odrą Wodzisław Śl.) i mając przełożony mecz ze słabiutkim Gryfem Słupsk. 2 października 1982 w Wałbrzychu, na doskonale znanym Świerkowi stadionie Zagłębie rywalizowało z liderującym w gr.I 2.ligi Górnikiem Wałbrzych, który miał 2 punkty więcej. Derby dolnośląskie wywołały rekordowe zainteresowanie, mecz oglądało 12 000, ale oczekiwanej wyrównanej gry nie oglądano, bowiem gospodarze zmiażdżyli beniaminka 5:1! Dwukrotnie Leszek Kosowski, Krzysztof Truszczyński, Gerard Śpiewak i Ryszard Spaczyński pokonują Wiśniewskiego, a sposób na Ryszarda Walusiaka znalazł strzałem głową w samej końcówce meczu były partner sprzed kilku lat Ryszard Bożyczko. 

Relacje z Trybyny Wałbrzyskiej i Sportu z meczu Górnika Wałbrzych z Zagłębiem Lubin. [foto:blogpilkarza.com]

Co prawda w następnej kolejce Zagłębie pokonało u siebie Arkonię Szczecin, ale wyjazd do Poznania na mecz z kolejnym pretendentem do awansu, Olimpią skończył się porażką aż 0:3. Do końca jesieni podopieczni Stanisława Świerka jednak przyspieszyli – gładkie 3:0 z Olimpią Elbląg, cenne 1:0 w Gliwicach z mocnym Piastem, 4:1 z Odrą Opole i tylko 0:0 na boisku ostatniego Stilonu Gorzów nieco wyhamowało Zagłębie. Jesień’82 beniaminek z Lubina zakończył na drugim miejscu ze stratą 2 punktów do Górnika Wałbrzych, co zapowiadało pasjonującą rundę rewanżową. Zagłębie jako jedyne zdobyło komplet domowych punktów, gorzej było na wyjazdach, z których przywiozło zaledwie jedno zwycięstwo.

Katowicki Sport pisał: wielu obserwatorów przedsezonowe opinie trenera Stanisława Świerka mówiące o tym, iż jego drużyna będzie walczyła o ekstraklasę, wzięło za buńczuczne przechwałki nie mające szans praktycznej realizacji. Okazało się jednak, że opiekun lubinian miał wyjątkowo dobre rozeznanie wartości swojego zespołu. W przeciwieństwie do Górnika spotkania z kontrkandydatami do awansu rozegra przed własną publicznością, przed którą już od ponad 2,5 roku nie przegrało meczu! Najskuteczniejszym strzelcem z 7 bramkami był Marian Kowalski, od którego więcej strzelił snajper lidera Leszek Kosowski (13 goli).

Przed rundą wiosenną nie dokonano w Lubinie spektakularnych transferów dokooptując do kadry jedynie kolejnych juniorów. Już pierwsza rewanżowa kolejka zapowiadała nie lada emocje, bowiem liderujący Górnik przegrywa w Gliwicach z Piastem 0:2, a w Wałbrzychu miejscowe Zagłębie przegrywa wiceliderem 0:1 po główce Bożyczko. 

Dolnośląski duet szedł łeb w łeb. 17.kolejka Górnik ogrywa Odrę Opole 3:0, a Zagłębie Stal Stocznię 2:0. Gdy w 18.serii wałbrzyszanie niespodziewanie remisują na boisku ostatniego Stilonu (0:0), Zagłębie również bez bramek kończy mecz w Gdyni z Arką. Wreszcie nadchodzi 10 kwietnia 1983, gdy w derby Wałbrzycha Górnik remisuje z Zagłębiem 0:0, a lubinianie po ciężkim boju pokonują GKS Tychy 2:1 (0:1) po golach Kujawy z karnego i Bożyczko, co dało historyczny fotel lidera! 

Prowadzony przez byłego współpracownika Świerka w Wałbrzychu Horsta Panica Górnik wpadł w dołek. 1:1 w Szczecinie ze Stalą Stocznia najgroźniejszy rywal nie wykorzystał, bowiem w takim samym stosunku zakończył wyjazd do ostatniego wówczas Gryfu Słupsk. Remis Górnika z Arką 0:0 i 3:0 Zagłębia z ROW-em oznaczało już dwupunktową przewagę beniaminka.

W 22.kolejce obaj pretendenci zainkasowali komplet punktów: lider z Lubina ogrywa Celulozę Kostrzyn 2:0, a Górnik przebudził ogrywając w Tychach GKS również 2:0. W 23.kolejce po 11 meczach bez porażki przyszedł kres passy Zagłębia – 0:1 w Wodzisławiu Śląskim przy jednoczesnej wygranej Górnika u siebie z Gryfem 3:0 oznaczało nie tylko zrównanie się punktami, ale i powrót wałbrzyszan na fotel lidera. 

W niedzielne przedpołudnie (godz. 11.00) 15 maja 1983 doszło do najważniejszego dla obu ekip meczu sezonu. Ponad 15 000 widzów, mnóstwo dziennikarzy, działaczy klubów pierwszoligowych. Mecz wyrównany, na początku prowadzenie Zagłębiu mógł dać Marian Kowalski, ale znakomicie spisał się Walusiak. Co ciekawe w zespole Górnika również występował pomocnik o takim samym imieniu i nazwisku. W drugiej połowie znakomicie poczynał sobie wprowadzony po przerwie Mirosław Gniewek, okrzyczany bohaterem meczu. Po precyzyjnym dośrodkowaniu z rzutu rożnego strzałem głową Leszek Kosowski dał zwycięstwo gościom. 

Po meczu trener Świerk taka skomentował pierwszą domową porażkę od blisko trzech lat: Zabrakło Trzonkowskiego, a Olesiak szybko doznał kontuzji i musiał opuścić boisko. To duże osłabienie. Będziemy jednak walczyć o awans do I ligi i dopiero 26 czerwca zobaczymy kto będzie się cieszył. 

Co prawda w następnej kolejce Zagłębie wygrało na boisku Arkonii (1:0 przy 2:1 Górnika z Celulozą), ale w 26.serii nie udało się pokonać u siebie Olimpii Poznań (1:1). Górnik wygrał w Wodzisławiu z Odrą 1:0 i zwiększył przewagę do 3 punktów. Gdy tydzień później wałbrzyszanie przegrali w Rybniku 0:2, Zagłębie Lubin ulegli w Elblągu Olimpii 1:2. Po 28.kolejce było wszystko jasne: Górnik ogrywa w Wałbrzychu Arkonię 2:1, a rozbite psychicznie Zagłębie przegrywa u siebie z Piastem Gliwice 1:3. Po końcowym gwizdku sędziego Jerzego Ćwięka w Wałbrzychu zaczęto świętowanie awansu, a w Lubinie…Zagłębie przegrywa dwa ostatnie spotkania po 0:2: w Opolu i u siebie z walczącym o utrzymanie Stilonem Gorzów. Ostatecznie piłkarze Stanisława Świerka kończą sezon 82/83 na trzeciej pozycji, bo jeszcze poznańska Olimpia zdołała ich wyprzedzić. Najskuteczniejszymi w Zagłębiu z 10 golami byli Bożyczko i Kowalski. W tabeli rundy wiosennej lubinianie sklasyfikowani zostali dopiero na 10.miejscu.

Po sezonie Zagłębie pożegnało się nie tylko z kilkoma zawodnikami, ale i również z trenerem Stanisławem Świerkiem.

Zimowe zmiany barw klubowych

 Początek astronomicznej wiosny miał się zbiec z początkiem futbolowej wiosny w niższych ligach na Dolnym Śląsku -  od klasy okręgowej w dół. Niestety, podobnie jak w ubiegłym roku wygrała pandemia i wobec obostrzeń rządowych start rundy rewanżowej trzeba przełożyć na drugi weekend kwietnia. Miejmy nadzieję, że jednak nie będzie powtórki sprzed 12 miesięcy i piłkarze niższych lig jeszcze wybiegną na murawy.
Zimą zespoły przygotowywały się do ligi rozgrywając mecze sparingowe oraz dokonując korekt w klubowych kadrach. Potwierdzenie transferów w niższych ligach następuje najczęściej po starcie rozgrywek, gdzie praktycznie do ostatniego dnia zatwierdzeni zostają w systemach związkowych nowe nazwiska. W wyższych ligach póki co wszystko jasne i wiadomo kto odszedł, kto musi walczyć o swoje w nowym towarzystwie. Zimą doszło do sporej liczby zmian barw klubowych z udziałem zawodników wywodzących się z klubów podokręgu wałbrzyskiego.
W PKO Ekstraklasie wałbrzyska kolonia wygląda skromnie. W podążającej po kolejny tytuł mistrzowski Legii przekonać się do siebie trenera Czesława Michniewicza nie może Radosław Cielemęcki, który ani razu nie trafił nawet do meczowej kadry I zespołu. Jego rówieśnik Szymon Włodarczyk jesienią dwukrotnie był rezerwowym, by wiosną zaliczyć dwa występy, w tym we Wrocławiu w wyjściowym składzie. Nikt nie wierzy, by stołeczny zespół dogoniła Pogoń Szczecin, gdzie dochodzi do siebie po kontuzji Igor Łasicki. Po fatalnym starcie w rozgrywkach systematycznie w górę tabeli pnie się Piast Gliwice, do kadry którego zimą dołączył 21-letni obrońca Maksym Gendera – wychowanek Lechii Dzierżoniów, potem junior Gryfu Świdnica, skąd 7 lat temu przeniósł się na Górny Śląsk. Po dwuletnim terminowaniu w Stadionie Śląskim Chorzów dołączył do Piasta Gliwice, w którym od 4 lat gra w zespole rezerw. Do tej prawy defensor zaliczył ławkę rezerwowych w lutowym meczu przeciwko

Dawid Pakulski.
[foto:motorlublin.eu]

Pogoni Szczecin. W Lubinie Dawid Pakulski nie przebił się do I składu z powodu kontuzji, gdy się wyleczył zaliczył jedynie końcowe minuty przegranego meczu w Szczecinie, a zimą już szukał nowego pracodawcy. Był na testach w pierwszoligowym Widzewie Łódź, przy okazji zgrupowaniu w tureckim Belek oglądany był przez czeski Slovan Liberec, by ostatecznie pójść na półroczne wypożyczenie do drugoligowego Motoru Lublin. Mające ogromne ambicje lublinianie to spore wyzwanie dla wałbrzyszanina, który po 3 meczach w roli zmiennika, w końcu wybiegł w Stargardzie w wyjściowej jedenastce. Na wspomnianym wyżej zgrupowaniu w Zagłębiu próbowany był dotychczasowy bramkarz rezerw 17-letni Szymon Weirauch, który obecnie nie ma szans, by wskoczyć do I zespołu.
Grupę ekstraklasowców związanych z ziemią wałbrzyską jesienią uzupełniał Rafał Figiel (8 meczów w Podbeskidziu Bielsko-Biała), który zimą usłyszał, żeby szukał nowego klubu. Faworytem do pozyskania Figo był GKS Tychy, ale ostatecznie trafił do imiennika z Katowic grającego zaledwie w drugiej lidze! Ponowny debiut w Gieksie okazał się całkowitym fiaskiem, bowiem faworyt z Katowic, lider rozgrywek przegrał na własnym boisku z ostatnim Hutnikiem Kraków 0:2, a gra Rafała była oceniona bardzo surowo. W kolejnych spotkaniach, które GKS wygrał Figiel pojawiał się najczęściej dopiero po przerwie, ale za każdym razem dał bardzo dobrą zmianę, choć już w ostatniej kolejce wrócił do wyjściowej jedenastki.
W Fortuna 1.lidze nie doszło do większych przetasowań pośród zawodników z przeszłością w klubach z podokręgu wałbrzyskiego. Zespół lidera z Niecieczy opuścił młodzieżowiec 20-letni Michał Orzechowski. Wychowanek Gryfa Świdnica jesienią zaliczył zaledwie 5 spotkań, a w nowym klubie Wigry Suwałki w 2.lidze już ten wyczyn skopiował będąc podstawowym wyborem trenera Szulczka. Rewelacja tegorocznej edycji Pucharu Polski, czyli Puszcza Niepołomice swój pucharowy sukces wywalczyła już bez udziału Mateusza Bartkowa, który przeniósł się do walczącego o utrzymanie GKS Bełchatów.
2.liga zyskała sponsora w postaci firmy eWinner. Wspomniany transfer Figla w zgodnej opinii dziennikarzy oraz fachowców okrzyczany został największym transferem zimy. W tej klasie rozgrywkowej będziemy oglądać również wychowanka Victorii Wałbrzych Dominika Więcka (rocznik 2000), występującego do tej pory w rezerwach Zagłębia Lubin, a do końca sezonu wypożyczony został do Sokoła Ostróda. Do rezerw Śląska dołączyli kolejni juniorzy i debiut na trzecim poziomie rozgrywek zaliczył również 18-letni Hubert Konstanty (wychowanek Gryfa Świdnica, potem piłkarz Tęczy Bolesławice i Polonii-Stali Świdnica). Konstanty zaliczył kapitalną jesień w Centralnej Lidze Juniorów, gdzie portal weszlo wybrał go najlepszym juniorem grającym w kraju!
W trzeciej lidze występuje najwyżej sklasyfikowany zespół z podokręgu wałbrzyskiego, czyli Polonia-Stal Świdnica. Niestety, wyniki nie przynoszą powodów do radości. Trener Jarosław Pedryc postanowił nieco przewietrzyć zimą kadrę. Do Foto-Higieny Gać przeszedł Sebastian Jaroszyński, do niższej klasy rozgrywkowej trafili: Jakub Białas dołączył do Orła Ząbkowice Śląskie w 4.lidze, gdzie trenerem jest były szkoleniowiec świdniczan Rafał Markowski. Wypożyczeni zostali również Łukasz Kot i Kamil Szczygieł (Polonia Trzebnica), Jakub Frankiewicz wrócił do Apisu Jędrzychowice. W ich miejsce przybyli: doświadczony 32-letni Damian Szydziak (Ślęza Wrocław, a wcześniej  m.in. Orzeł Ząbkowice Śl., Unia Bardo czy Lechia Dzierżoniów),  bramkarz Kamil Szawaryn, który w debiucie na świdnickim boisku zaliczył bramkę samobójczą, 22-letni obrońca Ślęzy Wrocław Maciej Diduszko mający za sobą grę w pierwszoligowym Chrobrym Głogów, Damian Kasprzak (2001, Zagłębie II Lubin), Paweł Czarny (2002, LKS Bystrzyca Górna) oraz wypożyczono z Górnika Polkowice Kornela Ciupkę (1999, jesienią w Apisie) i Kacpra Osiadłego (2000, jesienią  w Sokole Kleczew). Świdniczanie nie rzucili się w wir zimowych zakupów, ściągania doświadczonych graczy i zapowiedzi walki o utrzymanie. Na 15 spotkań przed finiszem podopieczni Jarosława Pedryca mają kilkanaście punktów straty do bezpiecznego miejsca. Wiosenne mecze nie przyniosły żadnego punktu i trudno oczekiwać nagłego zwrotu i systematycznego punktowania przez Polonistów. Dopiero w ostatniej kolejce Polonia-Stal zapunktowała pokonując Piast Żmigród 1:0. Do Świdnicy z kolei zawita wałbrzyszanin Dominik Bronisławski, który po długiej przerwie spowodowanej kontuzją oraz rehabilitacją związał się ze Stalą Brzeg. Z kolei przestała praktycznie istnieć wałbrzyska kolonia w Foto-Higienie Gać. Damian Jaroszewski, Mateusz Krzymiński i Jakub Piątek przeszli do Orła Lubawka, a Aleksander Rokosz powrócił do Legnicy, by stamtąd trafić na kolejne wypożyczenie do Mewy Kunice. Gacianie już bez wałbrzyszan wiosną póki co grają fatalnie okupując ostatnie miejsce za wyniki osiągnięte w 2021 roku.

W 4.lidze dolnośląskiej rozegrano dwie kolejki, które już przyniosły sensacyjne wyniki. Grupie zachodniej najpierw Karkonosze przegrały w Leśnej z Włókniarzem 1:2, bo tydzień później odzyskać fotel lidera po niespodziewanej wpadce rezerw Chrobrego u siebie ze wspomnianym Włókniarzem (0:0). Głogowianie ustępują KSK jedynie o 2 trafienia mniej i jesienną przegraną 1:2 i wiele może się wyjaśnić w połowie kwietnia, gdy dojdzie do bezpośredniego meczu na boisku Chrobrego.

W grupie wschodniej hit miał miejsce już w pierwszej rewanżowej kolejce, gdzie Lechia Dzierżoniów po serii 17 kolejnych zwycięstw przegrała w derbowym pojedynku z Bielawianką 1:2. Bielawianie pomimo wygrania obu meczów z liderem wciąż posiadają 5-punktową stratę, którą raczej ciężko będzie odrobić. W tej grupie doszło do sporej liczby transferów z udziałem byłych zawodników klubów podokręgu Wałbrzych. Bielawiankę opuścił Adam Bońkowski mistrz Europy Regions Cup, który powrócił do Nysy Kłodzko, ale za to przyszedł Brazylijczyk Italo Rocha, jesienią grający w LKS Bystrzyca Górna. W Strzegomiu po cichu liczą na włączenie się do walki o 1.miejsce, stąd udane namówienie na powrót do AKS braci Adama i Marcina Wasilewskich (KS Legnickie Pole), którzy

Filip Fonfara z A klasy przeniósł się do 4.ligi.
[foto:walbrzyszek.com]

swego czasu imponowali skutecznością. Bramkarz Michał Nowak przeszedł do trzecioligowej Concordii Elbląg, gdzie będzie walczyć o utrzymanie w lidze, a latem niewiadomo, co dalej, bowiem w Elblągu coraz głośniej o fuzji z Olimpią. Daniel Borowiec wrócił do Victorii Świebodzice. Szymon Cukier i Dawid Stanuszek z kolei przenieśli się ze Strzegomia do Orła Lubawka, gdzie trener Jacek Fojna przeprowadził prawdziwą rewolucję. Tercet z Gaci, duet ze Strzegomia oraz utalentowany, młody bramkarz Zagłębia Wałbrzych (Filip Fonfara rocznik 2003) mają zastąpić grupę zawodników, którym podziękowano w Lubawce. Wśród nich znaleźli się bramkarze Gałek (wypożyczony do Zjednoczonych Ścinawka Średnia), Michno, a także bracia Wroczyńscy, Michnicki, Meuszyński czy strzelec 3 bramek Rafał Grzelak. Orzeł wiosnę rozpoczął od 2 porażek, ale czas działa na korzyść piłkarzy Jacka Fojny.

Sprawcą jednej z największych niespodzianek był LKS Bystrzyca Górna, który wygrał w Trzebnicy 1:0 z wyżej notowaną Polonią.  Drużynę Jerzego Żądło nie tylko opuścił Italo Rocha, ale i 19-letni Paweł Czarny, który w Świdnicy zaliczył już 3-ligowy debiut. Nysa Kłodzko marzy o utrzymaniu się w 4.lidze, który nie będzie mógł liczyć na kontuzjowanych Sasinowskiego, Pawła Cebulskiego, Ukraińców Yefymenko i Pokhytailo, Macieja Dymka (Polonia Bystrzyca Kłodzka). Optymizm może wzbudzać przede wszystkim powrót Bońkowskiego, pozyskanie innego Ukraińca Mykhailo Kolesnyka (w Polsce grał Piaście Karnin i Granicy Kętrzyn) oraz powrót 20-letniego Jakuba Grędy z wypożyczenia z Trojana Lądek Zdrój. W Ząbkowicach Śląskich mozolnie trwa odbudowywanie marki Orzeł. Trener Rafał Markowski 12 miesięcy temu świętował w Świdnicy triumf w 4.lidze, o powtórkę nie ma co liczyć, bowiem do 1.miejsca brakuje aż 25 punktów i bliżej strefy spadkowej niż walki o czołowe lokaty. Trenerem bramkarzy jest wałbrzyszanin Wojciech Wierzbicki. Zimą odeszli Robakowie, Czachor, Dyda, Śleziak czy Skowronek, a w ich miejsce grać będą Bartłomiej Higi (2003), Jakub Białas (2000, wypożyczony z Polonii-Stali Świdnica), Andrzej Mail

Przemysław Cichocki (Mechanik Brzezina)
[foto:k.migacz]

(1999, Chemik Kędzierzyn Koźle) oraz Igor Wargin (1996, Sokół Wielka Lipa). Póki co jeden punkt w 2 meczach na pewno rozczarowuje wszystkich w Ząbkowicach Śląskich. W Nowej Rudzie zabraknie Jeziorskiego, Orzechowskiego i Kałwak, który wrócił do Jedliny Zdrój. Trener Przemysław Malczyk będzie mógł z kolei liczyć na powracających po nieobecności 19-letniego Bartosza Górskiego i 26-letniego Mateusza Poświstajło, a także kolejnych Brazylijczyków Cruciego oraz Allana, który dwa lata temu udanie pokazał się w Górniku Wałbrzych. Pogoń Pieszyce wciąż legitymuje się kompromitującym bilansem zaledwie jednego punkciku, ale nikt w klubie nie rozdziera szat, czy planuje zwolnić trenera Sebastiana Gorząda. Utalentowany Higi trafił do Ząbkowic Śląskich, ale za to defensywę wzmocnił doświadczony 35-letni Piotr Tylka z Lechii Dzierżoniów. W kadrze jest również były junior wałbrzyskiego Górnika, pozyskany zimą z Jedliny Zdrój 21-letni Cyprian Poloneski.  W grupie wschodniej Mechanik Brzezina wzmocniło trio z czwartoligowego LZS Starowice, wśród których jest znany w Wałbrzychu Przemysław Cichocki.

W niższych ligach, które prowadzi podokręg wałbrzyski również doszło do zimowych zmian barw klubowych. Jak wspomniano na wstępie ostateczne potwierdzenie nastąpi wraz z powrotem piłkarzy na murawę. Z ciekawszych ruchów, potwierdzonych przez kluby warto zauważyć przejście duetu piłkarzy Czarnych Wałbrzych Kacper Anuszkiewicz - Rafał Maciaszczyk, który ma ratować klasę okręgową dla Jaworzyny Śląskiej. Oprócz Borowca do Świebodzic wraca Marcin Chołuj, jesienią grający w Górniku Wałbrzych. Wałbrzyski lider gr.I A klasy uzupełnił skład Marcinem Betlejem (Czarni Wałbrzych) oraz duetem bramkarzy, którzy swego czasu reprezentowali biało-niebieskich: Radosław Brzeziński (MKS Szczawno Zdrój) i Bartosz Walusiak (Zdrój Jedlina Zdrój). Do Zagłębia Wałbrzych z rezerw Orła Lubawka wrócili Przemysław i Marcel Dobiegowie, a z Czarnych bramkarz Tomasz Kurowski. Włókniarz Głuszyca zgłosił do rozgrywek Dawida Cizio, wychowanka wałbrzyskiego Górnika, później gracza Czarnych, a ostatnio Zdroju Jedlina Zdrój. Unia Bogaczowice będzie mogła korzystać z 38-letniego Daniela Kłosowskiego, wałbrzyszanina mającego dłuższą przerwę w ligowej grze, a wcześniej grającego m.in. w Górniku/Zagłębiu, Podgórzu Wałbrzych czy MKS Szczawno Zdrój.Nowym zawodnikiem żółto-niebieskich został 19-letni Oskar Wiśniewski reprezentujący poprzednio Zdrój Jedlina Zdrój. Do Sudetów Dziećmorowice na rundę wiosenną przeniósł 19-letni Bartłomiej Siwiński z Górnika Wałbrzych, a z Boguszowa-Gorc do Szczawna przeszedł Jarosław Pryk.

Warto zauważyć, że w podokręgu legnickim w podjaworskiej Męcince powstaje mała kolonia byłych graczy Górnika Wałbrzych. W KS Męcinka, przedostatniej drużynie klasy okręgowej, w defensywie wciąż gra Zbigniew Wójcik, który 2 lutego kończył 50 lat!  Popularny Wujo dodatkowo prowadzi grupy młodzieżowe w Bazalcie Piotrowice. W pomocy grywał Daniel Główka, który w Górniku był rezerwowym ... bramkarzem. Do nich dołączył 44-letni Rafał Majka, ostatnio broniący barw Kuźni Jawor.

Czy piłkarze niższych klas rozgrywkowych wrócą na boiska 10 kwietnia przekonamy się za tydzień.

Nietypowa Jedenastka - aż żal, że grali tak krótko w Wałbrzychu

 Nie jest to zestawienie piłkarzy grających najlepiej w historii wałbrzyskiego futbolu. Nie jest to również zbiór nazwisk, które zapadły głęboko w pamięci pod Chełmcem pod względem bramek, asyst, kar indywidualnych czy wcześniejszych, bądź późniejszych sukcesów w innych klubach. Nietypową Jedenastkę tworzą zawodnicy, którzy przybyli na Ratuszową na krótki okres, co najwyżej sezon, ale swoją grą wstydu nie przynieśli, byli podstawowymi zawodnikami. Dla zdecydowanej większości epizod wałbrzyski był trampoliną, która zaprocentowała w przyszłości grą w wyższych ligach. A dla niektórych pobyt w Wałbrzychu był szczytowym osiągnięciem w przygodzie z piłką.

Przez lata do Zagłębia czy Górnika przychodzili zawodnicy, którzy wiązali się z klubem na dłużej niż sezon. Znakomicie działał system wyszukiwania talentów w regionie, dziś nazywany skautingiem. Z byłych województw obecnego Dolnego Śląska udało wypatrzyć się utalentowanych zawodników, udanie wprowadzać w tajniki futbolu jednocześnie zapewniając miejsce w internacie i  edukację. Oprócz zdolnej młodzieży górnicze kluby kusiły dobrymi zarobkami, ale nie było szaleństwa w postaci głośnych transferów na przykład kadrowiczów. Przypadki Jerzego Odsterczyla, Józefa Ciołka, Jerzego Kowalika czy Tadeusza Dolnego stanowiły wyjątki. W latach 90-tych ubiegłego stulecia, gdy wałbrzyski futbol coraz bardziej upadał, więcej było transferów wychodzących niż przychodzących. Zaczęły się pojawiać wypożyczenia, popularne do dnia dzisiejszego. Były krótkie okresy chwały, związane z pobytem w drugiej lidze, ale głośnych zakupów nie uświadczono pod Chełmcem. Gra w Klubie Piłkarskim, Górniku/Zagłębiu, a potem w Górniku nie była już tak atrakcyjna jak za czasów górniczego mecenatu.

Poniżej jak najbardziej subiektywne zestawienie jedenastu zawodników, którzy grali krótko w Wałbrzychu, ale byli podstawowymi zawodnikami, za którymi po odejściu... tęskniono, przez jakiś czas wspominano, potem ich miejsce zajmowali inni, najczęściej związani z miastem, regionem. 

JACEK BANASZYŃSKI

(ur. 1975, Górnik Wałbrzych 1997/98 - 19 meczów).

Popularny Banan jest wychowankiem Zagłębia Lubin. Swoją historię barwnie opowiedział niedawno Krzysztofowi Kostce. Co ciekawe w ekstraklasie zadebiutował w wieku 18 lat zmieniając ... pomocnika Arkadiusza Żarczyńskiego. W świecie, gdzie nie analizowano każdego meczu video, nie było internetu, w mediach podano inne nazwisko, tym samym oszczędzając wstydu Zagłębiu, które do Tarnobrzega delegowało zaledwie 13 piłkarzy. Po wypożyczeniach do Głogowa i Bydgoszczy w sezonie 97/98 mógł stwierdzić, że poznał wałbrzyszan, bowiem pięciokrotnie wyciągał piłkę z bramki w ligowych meczach z KP.  Po powrocie do Zagłębia Banaszyński co prawda zaliczył dwa występy w 1.lidze, ale nr 1 w Lubinie był Jędrzej Kędziora. Równolegle, w Wałbrzychu, w 2.lidze KP przeżywało ciężkie chwile w lidze, m.in. poprzez problem z obsadą bramki. Marek Siemiątkowski doznał kontuzji i trener Grzegorz Kowalski musiał wybierać pomiędzy Rafałem Wodzyńskim i pozyskanym z Victorii Świebodzice Adamem Broszczakiem, dla których drugi poziom rozgrywek w Polsce stanowił za wysokie progi. Gdy zaczęto powoływać Sportową Spółkę Akcyjną Górnik przy Ratuszowej postanowiono wzmocnić kadrę poprzez wypożyczenie m.in. Banaszyńskiego. Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki poprawiła się gra defensywna wałbrzyszan. Już debiut w Górniku - 

wałbrzyszanie zajmujący przedostatnią lokatę podejmują siódmą Vartę Namysłów. Wypożyczony z Lubina bramkarz w pierwszym kwadransie wygrywa dwa pojedynki sam na sam z Piotrem Szotą, później przebudzenie kolegów z zespołu i ostatecznie Górnik wygrywa 3:0 opuszczając przy tym strefę spadkową. Jacek umiejętnie dyrygował linią obrony, brawurowymi interwencjami ratował zespół z opresji, a także swoim zachowaniem zaskarbił sympatię najzagorzalszych kibiców. Zimą spekulowano czy o Banana upomni się Zagłębie, ale po zakontraktowaniu doświadczonego Piotra Lecha z Ruchu Chorzów, wiosnę'98 ponownie spędził ją przy Ratuszowej. 19 spotkań w barwach biało-niebieskich, 7 czystych kont i seria 350 minut gry bez straconej bramki. Kibice, dziennikarze często wspominali kapitalne występy Banaszyńskiego przeciwko ówczesnym potentatom 2.ligi, gdzie praktycznie jemu podopieczni Grzegorza Kowalskiego zawdzięczali sukces, Krisbutowi Myszków (1:0), Ruchowi Radzionków (0:0), czy Elanie Toruń (3:2). Sezon 1997/98 stanowił niejako łabędzi śpiew wałbrzyskiej piłki, bowiem nigdy później miasto nie doczekało się tak dobrze grającej drużyny na szczeblu centralnym. Po szokującym wycofaniu zespołu Banaszyński wrócił do Lubina, gdzie dość szybko przeniósł się do Miedzi Legnica. Po 2,5 latach przeszedł do grającego wyżej Górnika Polkowice, z którym wywalczył awans do 1.ligi, czyli ekstraklasy w 2003. Gra na najwyższym szczeblu dało przepustkę do lepszych klubów i po degradacji znalazł zatrudnienie w Polonii Warszawa, GKS Bełchatów i Jagiellonii Białystok. W 2008 wrócił na Dolny Śląsk do Śląska Wrocław, gdzie przygodę zakończyły grzechy z polkowickiej przeszłości związanej z korupcją. Ostatnim klubem był trzecioligowy Tur Bielsk Podlaski, któremu Banaszyński pomagał w wieku 37 lat. 

PRZEMYSŁAW CICHOCKI

(ur. 1994, Górnik Wałbrzych 2014/15 19 meczów)

Blondwłosy obrońca jest wychowankiem Sparty Paczków, ale futbolowo ukształtował go 6-letni pobyt w Gwarku Zabrze. Z jego rocznika największą karierę z Gwarka zrobił Dominik Sadzawicki (Górnik Zabrze, GKS Katowice, dziś Stal Rzeszów), z którym wspólnie występował również w reprezentacji

Śląskiego ZPN. Po wyrośnięciu z wieku juniora grał z Gwarkiem w okręgówce, a po powrocie na Opolszczyznę ówczesny 19-latek spadł z 3.ligi z Czarnymi Otmuchów. Mimo degradacji wpadł wielu ekspertom w oko. Ale mało kto obstawiał, że lada moment będzie grał na szczeblu centralnym. Pierwsze minuty na boisku w koszulce Górnika Wałbrzych Cichocki spędził walcząc z Krzysztofem Piątkiem. Obecny reprezentant kraju z kolegami z Zagłębia Lubin ograł drugoligowych wówczas wałbrzyszan 4:0. Gości prowadził wówczas Andrzej Polak, który latem 2014 budował całkiem nowy zespół rzekomo rozbijając zastane układy, wprowadzając nową krew, a wśród nowych twarzy był właśnie Cichy, który został jednym z duetu podstawowych młodzieżowców. Taki stan rzeczy trwał do czasu zmiany trenera - Górnik przegrywał, osiadł na dnie tabeli, pożegnano trenera Polaka, a nowy szkoleniowiec Jerzy Cyrak postawił na bardziej doświadczonego Orzecha. Pomimo tego Przemek nie poddał się i jeszcze w rundzie jesiennej ponownie wskoczył do podstawowej jedenastki. Zimą Cyrak wzmocnił rywalizację nie tylko w kilku formacjach, ale wśród młodzieżowców, bowiem o miejsce w bramce rywalizowali Seweryn Derbisz z Kamilem Czaplą, w obronie Krystian Stolarczyk, a przecież jeszcze grali wychowankowie Dominik Bronisławski czy Mateusz Krzymiński. Cichocki stracił miejsce w składzie na rzecz Stolarczyka i też w jego miejsce wskoczył po 7 wiosennych meczach do składu opuszczając zaledwie jedno spotkanie. 19 drugoligowych meczów to największe osiągnięcie w dotychczasowej karierze Przemka. Po spadku do 3.ligi wałbrzyszan nie było w klubie chętnych, a dokładniej funduszy, by zatrzymać Cichockiego. On sam wrócił do macierzystego Paczkowa, który grał zaledwie w 4.lidze. Po rundzie jesiennej przeniósł się do Starowic Dolnych, gdzie gra do dnia dzisiejszego. Największym sukcesem był niespodziewany awans do 3.ligi na sezon 2019/20. W zakończonym przedwcześnie przez pandemię sezonie LZS w 18 meczach zdobył zaledwie 4 punkty po 4 remisach. W klubie nie skorzystano z przywileju utrzymania się, zrezygnowano z udziału gry w 3.lidze w bieżącym sezonie, by po jesieni'20 zajmować drugie miejsce pośród 22 opolskich czwartoligowców. Cichocki z kolei wałbrzyskim fanom przypomniał się dokładnie dwa lata temu, gdy w styczniu doszło do sparingu czwartoligowców Górnika Wałbrzych z LZS Starowice (3:2).

IRENEUSZ ADAMSKI

(ur. 1974, KP Wałbrzych 1995/96 17 meczów - 1 gol)

Kibicowskie stosunki pomiędzy Wałbrzychem a Wrocławiem obecnie zapewne zablokowałyby taki transfer. Adamski jest wychowankiem Śląska, za którym fani pod Chełmcem raczej nie przepadają. We wrocławskim klubie po grze w juniorach głównie grywał w rezerwach zaliczając wypożyczenia do Jankowych i Chocianowa. Mimo debiutu Irka w ekstraklasie Śląsk zimą sezonu 1995/96 nie robił problemów z wypożyczeniem do walczącego o awans do 2.ligi Klubu Piłkarskiego Wałbrzych. Szkoleniowiec wałbrzyszan Wiesław Pisarski doskonale sobie zdawał sprawę, że mocny zespół buduje się od defensywy, a ta nie stanowiła mocnego monolitu. Antidotum stanowił duet byłych graczy Śląska - bramkarz Marek Siemiątkowski, który był znany trenerowi ze wspólnej pracy w Dzierżoniowie i właśnie Adamski. Adams miał więcej walorów niż próbowany na tej pomocy na początku sezonu nominalny pomocnik Grzegorz Krawiec, niż Jarosław Solarz. Na trzecioligowych boiskach był, mimo młodego wieku, wyróżniającym się piłkarzem będąc jednym z architektów awansu do 2.ligi. Wałbrzyszanie chętnie przedłużyliby wypożyczenie, ale Śląsk nie był zainteresowany takim rozwiązaniem. Adamski we Wrocławiu po powrocie z Wałbrzycha zaczął regularnie grać w ekstraklasie, z której spadł ze Śląskiem, a po 3 latach powrócił. W 2001 przeniósł się do Polkowic, gdzie spędził 4,5 sezonu (awans i spadek z ekstraklasy), ale podobnie jak w przypadku Jacka Banaszyńskiego pobyt w Górniku rzucił korupcyjny cień na jego przygodę z futbolem. Adamski w 2006 zszedł do trzecioligowego Gawina Królewska Wola na jedną rundę, po której przeszedł do Ruchu Chorzów, z którym wywalczył awans do ekstraklasy w 2007, a dwa lata później zagrał w finale Pucharu Polskim. Osiadł na Górnym Śląsku, gdzie nawet grywał w reprezentacji oldbojów Górnego Śląska, a ostatnie lata to gra w śląskiej okręgówce w ŁKS Łagiewniki, Odra Miasteczko Śląskie, Warta Kamieńskie Młyny i Unia Kalety, w 2 ostatnich pełniąc rolę grającego trenera.

DYMITRIJ NAZAROW

(ur.1975, Górnik Wałbrzych 1997/98 13 meczów)

W Wałbrzychu zapisał się w historii jako pierwszy obcokrajowiec. Białorusin, wychowanek Lehmasz

Orsza, potem gracz Lokomotiwu Witebsk, gdzie w wieku juniora debiutuje w rodzimej ekstraklasie. Do Polski trafia do Zagłębia Lubin zimą sezonu 1996/97, a w maju debiutuje w lidze w spotkaniu Zagłębia z Ruchem Chorzów. Po przepracowanej przerwie letniej w sezonie 97/98 rozgrywa zaledwie dwa mecze: z ŁKS w Łodzi (dwie żółte kartki i w efekcie czerwona kartka) oraz z Wisłą Kraków i ...wylatuje ze składu. Poszukujący defensorów wałbrzyski Górnik z chęcią go przyjmuje do siebie i już we wrześniu Dima debiutuje w nowych barwach. Nie gra efektownie, surowy technicznie, lecz znakomicie rozbija ataki rywali, dobrze gra głową. W spotkaniu ze Śląskiem Wrocław otrzymuje czerwoną kartkę a dwie żółte i wówczas okazało się ile znaczył dla bloku defensywnego Nazarow. Zimą wraca na krótko do Lubina, lecz nowy trener Zagłębia w osobie Andrzeja Szarmacha nie widzi go w pierwszoligowej kadrze. Wiosną'98 w Górniku Wałbrzych przegrywał rywalizację z Zbigniewem Wójcikiem, Hubertem Łukasikiem, Piotrem Borkiem, ale stanowił mocne wsparcie w rywalizacji o miejsce w składzie. Po wycofaniu się wałbrzyszan z drugiej ligi Dima natrafia na kolejne wypożyczenia do Lechii Zielona Góra i Unii Skierniewice. Wiosną 2000 roku z rezerwami Zagłębia Lubin przegrywa baraże o 3.ligę z Lubuszaninem Drezdenko, a później okazjonalnie grywał w Górniku Polkowice w 2001, by dość niespodziewanie zakończyć karierę pomimo młodego, jak na zawodnika, wieku.

ADAM KŁAK

(ur.1986, Górnik Wałbrzych 2010/11 23 mecze - 1 gol)

Wychowanek Piasta Nowa Ruda dość szybko wyemigrował do Miedzi Legnica, gdzie spędził 7 lat. Przeżył awans i spadek z drugiej ligi, obecnej pierwszej ligi, gromadząc 153 ligowe spotkania, w których strzelił 3 gole. Latem 2010 skończyła mu się umowa z klubem, który nie przejawiał ochoty na dalszą współpracę z Adamem. Barw Miedzianki broniłem przez siedem lat, a pożegnano się ze mną w minutę -nie krył rozczarowania 24-letni wówczas pomocnik, który szybko znalazł nowego pracodawcę w postaci wałbrzyskiego Górnika. Wałbrzyszanie właśnie awansowali do drugiej ligi i świadomi słabych ogniw w kadrze szukali wzmocnień również w defensywie. Trener Robert Bubnowicz testował wielu zawodników, również zagranicznych, ale ze względów głównie finansowych zdecydował się na zaledwie czterech z nich, w tym Kłaka, który ponownie mógł grać z byłymi kolegami z czasów gry w Miedzi - Rafałem Majką i Tomaszem Wepą. Adam początkowo występował w drugiej linii, gdzie był

autorem bodaj najładniejszego gola okresu przygotowawczego - po kapitalnym uderzeniu z 30 metrów przeciwko Twardemu Świętoszów. Mimo pochwał pierwsze spotkania ligowe (2:2 w Żaganiu, 1:3 w Bydgoszczy) Adam obserwował z ławki. Wykorzystując przerwę w rozgrywkach Górnik rozgrywa sparing z Polonią/Spartą Świdnica (5:4), w którym Kłak strzela 2 gole i Bubnowicz przeciwko GKS Tychy wystawia go w podstawowej jedenastce. Bezbramkowy remis, pierwsze zero z tyłu w lidze z Kłakiem w defensywie spowodował, że Adam na dobre zagościł w wyjściowej jedenastce Górnika. W Tychach awaryjnie, ale jakże udanie zagrał na prawej obronie, w kolejnym zagrał na lewej, gdzie zakotwiczył na dłużej. Mimo, że popełniał błędy, był niekiedy łatwo ogrywany przez szybkich zwrotnych skrzydłowych, to dawał większą jakość niż przereklamowany inny letni nabytek Michał Protasewicz, były reprezentant Polski juniorów. Kłak łatwo łapał żółte kartki, których skompletował aż 9, z Polonią Słubice za nadmiar napomnień wyleciał z boiska. Trener Bubnowicz mimo tego chwalił Adama, jako uniwersalnego zawodnika, który wg niego udanie prezentował się na pozycjach, na które nie miał pierwotnie grać. Podczas przymusowej pauzy w 2.lidze wspomagał rezerwy grające w B klasie, gdzie za każdym razem wpisywał się na listę strzelców. Pod koniec rundy jesiennej, kiedy nie grał Dariusz Michalak ponownie Adama oglądaliśmy w roli prawego obrońcy, a zimą jako student PWSZ sięgnął z kolegami z Górnika po akademickie halowe mistrzostwo Polski. Wiosną Adam Kłak tworzył z Markiem Wojtarowiczem duet stoperów i trzeba dodać, że ta para w 12 spotkaniach mogła się pochwalić stratą zaledwie 8 bramek! Górnik Wałbrzych sezon 2010/11 zakończył na 10.miejscu, ale za wyniki wiosenne sklasyfikowany został na siódmym z zaledwie 11 straconymi bramkami - żadna z ekip nie straciła tak mało bramek. Co stało więc na przeszkodzie, by utrzymać tak skuteczną defensywę? Jak niewiadomo o co chodzi, to wiadomo, że rozbiło się o pieniądze. Kłak po latach w wywiadzie z cyklu Niski Pressing przyznał, że klub zalegał mu z wypłatami uposażenia, nie wywiązywał się po prostu z kontraktowych ustaleń. Następnym przystankiem byli Czarni Żagań, czyli ligowy rywal Górnika. Po zakończeniu sezonu 2011/12 Kłaka próżno szukać na szczeblu centralnym. Mewa Kunice (klasa okręgowa), Orkan Szczedrzykowice (4.liga), Grom Gromadzń-Wielowieś (klasa okręgowa), Zryw Kłębanowice (klasa okręgowa) to kolejne kluby Adama, który odnalazł się poza boiskiem realizując się w firmie Saller, producenta odzieży sportowej.

EMIL NOWAKOWSKI

(ur. 1974, Górnik Wałbrzych 1997/98 16 meczów - 1 gol)

Szczupły blondynek, podobnie jak Jacek Banaszyński, przekonał się w Lubinie boleśnie, jak trudno wychowankom Zagłębia przebić się do I zespołu. Mając 19 lat miał co prawda 30 ekstraklasowych występów okraszonych dwoma trafieniami, ale bez przyszłości w macierzystym klubie. Po grze w Polkowicach i Głogowie wyjeżdża do USA, gdzie raczej rekreacyjnie grywa w piłkę. Po powrocie do

Europy gra w czwartej lidze włoskiej, gdzie nauczył się profesjonalnego podejścia do treningu, sportowego trybu życia poza meczami itp. Gdy zimą 1998 roku pojawił się w kraju i rozpoczął treningi pod okiem Grzegorza Kowalskiego w wałbrzyskim Górniku był postacią dla kibiców anonimową. Zaczął niezbyt fortunnie, bo w spotkaniu z gdańską Polonią nie wykorzystał rzutu karnego, lecz później szalejąc po lewym skrzydle zjednał sobie sympatię kibiców. W niektórych przypadkach zastępował Jacka Sorbiana w roli rozgrywającego. Typowy harcownik, o żelaznych płucach i nienagannej technice. Zdobył co prawda zaledwie jedną bramkę, ale wypracował kolegom trzy kolejne. Po latach posuchy wałbrzyscy kibice mogli podziwiać w akcji naprawdę znakomitego grajka. Po udanej rundzie oczywiście posypały się oferty, sam Emil był skłonny wyjechać do trzeciej ligi włoskiej, lecz za namową trenera Grzegorza Kowalskiego trafił za nim do wrocławskiego Śląska. Tam nie pograł długo, bowiem trafia do ukochanego Zagłębia grającego w ekstraklasie. Tam furory nie robi i wraca z powrotem do Wrocławia pomagając wydatnie Śląskowi w powrocie do ekstraklasy. Stamtąd trafia do mającego pierwszoligowe ambicje Górnika Polkowice, gdzie po udanym początku gra coraz rzadziej. Gdy wydaje się że trafi albo do Polaru Wrocław (tam jednak nie chcą go działacze) lub do Włókniarza Mirsk (IV liga) po kilku miesiącach przerwy niespodziewanie udanie przechodzi testy w pierwszoligowej Polonii Warszawa i pomaga jej w utrzymaniu się w lidze. Bilans w ekstraklasie to 79 meczów i 3 gole. Po przygodzie z Czarnymi Koszulami kontynuuje grę w kolejnych klubach - greckie Olympiakós ASK Vólou, MAS Pierikós Kateríni i APO Fostíras Távrou, niemieckie FC Oberlausitz Neugersdorf, a w Polsce czwartoligowe Prochowiczanka Prochowice, BKS Bobrzanie Bolesławiec i Konfeks Legnica, by zakończyć granie w A klasowej Victorii Parchów po sezonie 2013/14. Równocześnie edukował się trenersko i od kilku lat odnosi szkoleniowe sukcesy w Akademii Piłkarskiej Zagłębia Lubin.  

RAFAŁ FIGIEL

(ur. 1991, Górnik Wałbrzych 2014/15 14 meczów - 6 goli)

Figiel jest wychowankiem UKP Zielona Góra, który zmieniał wielokrotnie nazwę. W wieku 17 lat miał za sobą debiut w 2.lidze, zdobytą bramkę, a także nieudaną próbę w Cracovii, gdzie pokazał się w meczu Młodej Ekstraklasy. Reprezentant Polski juniorów wydawało się, że uda mu się w Odrze Wodzisław, ale przygoda w 1.lidze dla 19-latka skończyła się na 20-minutowym epizodzie. Po

powrocie do Zielonej Góry spadł do 3.ligi, gdzie grą pokazywał, że to nie jest szczebel dla niego. 18 bramek pomocnika w  trakcie dwóch sezonów dało kolejną szansę w 1.lidze, ale ponownie zawiódł, tym razem w GKS Katowice (21 meczów bez gola) i Chrobrym Głogów (5 meczów). Gdy zimą zaprosił go na treningi drugoligowego Górnika Wałbrzych trener Jerzy Cyrak tak naprawdę niewiadomo było co się spodziewać po Rafale. Czy będzie grał efektywnie jak w Grodzie Bachusa, czy spali się tak jak było poza Lubuskiem? Figo swoją pierwszą bramkę zdobył w przegranym sparingu z Zagłębiem Lubin (1:3). U gospodarzy szalał Krzysztof Piątek, strzelec dwóch bramek, ale najpiękniejszego gola, w stylu stadiony świata zdobył fantastycznym uderzeniem Rafał Figiel. Uderzenia z dystansu stały się niejako wizytówką Rafała - w taki sposób pokonał w sparingu Kobuckiego (Karkonosze), a w lidze przede wszystkim uderzenie, które zmusiło Oskara Pogorzelca (MKS Kluczbork) do wyciągnięcia z siatki zapadło na długo w pamięci fanów.

Wiosną'15 Górnik walczył o utrzymanie. Był to całkowicie przebudowany zimą zespół przez trenera Cyraka, gdzie kluczową rolę pełnił właśnie Figiel odpowiadający za rozegranie. Gdy z Górnika odszedł Marcin Morawski, Tomaszowi Wepie brakowało wsparcia w środku polu, zwłaszcza, że jego obowiązki głównie ukierunkowane były na destrukcję akcji rywala niż kreację sytuacji. Nie sprawdził się na tym poziomie Wojciech Szuba, nie odnalazł się w Wałbrzychu Bartosz Szepeta. Figiel okazał się doskonale skrojony na miarę Górnika, sam zawodnik nie ukrywał, że w przypadku utrzymania, związałby się z klubem na dłużej. Popisowym pojedynkiem był mecz z Siarką Tarnobrzeg (3:2), gdzie dwukrotnie wpisał się na listę strzelców i asystował przy trafieniu Dominika Radziemskiego. Tygodnik Piłka Nożna wybrał go Bohaterem Kolejki, a w trakcie rundy wiosennej wybrany został Piłkarzem Marca w 2.lidze oraz pięciokrotnie nominował go do Jedenastki Kolejki, a po sezonie wybierając do TOP 10 2.ligi. W 14 ligowych spotkaniach zdobył 6 goli, a przy 4 asystował. Z pewnością gdyby biało-niebieską koszulkę Rafał zakładał przez cały sezon, a nie tylko jedną rundę, z pewnością wałbrzyszanie uniknęli by degradacji, po której nie mogą odnaleźć się do dziś... Od czasów Włodzimierza Ciołka nie było pomocnika, który na szczeblu centralnym zaliczył w Górniku tak efektowną rundę.

Przez grę w słabiutkim Górnik wypromował się Figiel i skorzystał z oferty Rakowa Częstochowa (2015-19), z którym awansował do 1.ligi i do ekstraklasy. Klub nie przedłużył wygasającej umowy i kolejnym klubem zostało Podbeskidzie Bielsko-Biała, które Figo w sezonie 2019/20 ponownie do ekstraklasy. Jesień bieżącego sezonu była jednak dla beniaminka rozczarowująca, ostatnie miejsce w tabeli i aż 38 straconych bramek przy zaledwie 13 zdobytych. Figiel należy do największych rozczarowań w zespole (tylko 8 meczów i 1 asysta). Zimą pożegna się z popularnymi Góralami i najprawdopodobniej zostanie piłkarzem GKS Tychy.

DARIUSZ FILIPCZAK

(ur. 1974, Górnik Wałbrzych 10 meczów - 1 gol)

W latach 60-tych czy 70-tych XX wieku, gdy pojawił się talent w klubach województwa wałbrzyskiego to następnym przystankiem musiał być albo Górnik albo Zagłębie Wałbrzych, z którymi liczyli się najlepsi w kraju. W latach 80-tych powoli ten trend zanikał, gdzie koronnym przykładem był Piast Nowa Ruda, który miał swój złoty okres o mały włos ocierając się o ekstraklasę. Mimo, że właśnie tam grał Górnik to nie udało się ściągnąć noworudzkich gwiazd. W latach 90-tych po dekadach posuchy chwile radości zagościły na stadiony w Dzierżoniowie czy Świdnicy. O ile Lechia grała w 2.lidze, to mocnym trzecioligowcem stała się Polonia Świdnica, która w sezonie 1992/93 przegrała walkę o awans z Chrobrym Głogów gorszym bilansem bramkowym. Świdniczanie kadrę opartą mieli na miejscowych graczach, a pierwszym, który trafił do ekstraklasy był Mariusz Kurzeja, wyciągnięty przez Śląsk Wrocław. W Wałbrzychu, mimo posiadania teoretycznie silniejszego zespołu, niezwykle trudno

przychodziło zdobywanie punktów w derbowych pojedynkach z Polonią Świdnica. W awansie KP do drugiej ligi, co prawda pomógł Jarosław Solarz i Piotr Juraszek, ale apetyt wałbrzyskich działaczy byl większy, bowiem za najbardziej utalentowanego uchodził młodszy z braci Filipczaków - Dariusz, były król strzelców 3.ligi, wcześniej kuszony przez Miedź Legnica. W sezonie 1997/98 wałbrzyskiemu udało się w końcu przekonać działaczy Polonii i samego zawodnika, by sfinalizować wypożyczenie.  Ofensywny pomocnik, zdobywca 19 goli w 96/97, zadebiutował w przegranym meczu w Koninie z Aluminium (0:1), ale już w następnym (5:1 w Wałbrzychu z Naprzodem Rydułtowy) był na ustach wszystkich kibiców. W 2 minucie pokonując Krzysztofa Lubiatowskiego otworzył wynik meczu, a katowicki Sport wybrał go do Jedenastki Kolejki. Mimo posiadania w składzie takich specjalistów jak Jacek Sorbian czy Krzysztof Radziemski większość stałych fragmentów gry wykonywał Filipczak. Do końca rundy nie powiększył dorobku bramkowego, a jego dośrodkowanie na bramkę zamienił tylko raz Zbigniew Wójcik. Mimo to zbierał najwyższe noty, zarówno od dziennikarzy, jak i trenera Grzegorza Kowalskiego, którego oceny kibice mogli poznać na łamach Gazety Wyborczej. Tymczasem po efektownej końcówce rundy jesiennej Dariusz Filipczak opuścił Górnika rozpoczynając przygotowania do rewanżów w barwach ligowego rywala Śląska Wrocław. Jak to się stało, że pomimo wypożyczenia do czerwca do Wałbrzycha Filipczak  zdecydował się na przeprowadzkę do Wrocławia? W zamian za wypożyczenie Filipa do Polonii z Górnika miał trafić Robert Gąsiorowski, który najpierw nie porozumiał się z świdnickimi działaczami, a później doznał kontuzji eliminującej go z gry do końca rundy i tym samym nie trafił w ogóle do Świdnicy. Polonia nie podejmowała kroków w celu wyegzekwowania rekompensaty czy też powrotu Filipczaka. Po zakończeniu rundy w Polonii zmienił się zarząd, który wini za zaistniałą sytuację poprzedników, zwłaszcza, że Śląsk zaproponował od razu definitywny transfer Filipczaka. Finałem tego zamieszania było przejście zainteresowanego do Wrocławia i wypożyczenie do Wałbrzycha piłkarza Śląska Rafała Klajnszmita. W Górniku mają za złe również formę pożegnania się z klubem przez Dariusza - pojawił się w klubie tuż przed wyjazdem na zgrupowanie, przedstawił swoje stanowisko działaczom, nie żegnając się z trenerami i zawodnikami. Oczywiście to zostało pod Chełmcem długo zapamiętane, o czym Filipczak przekonał się w maju'98 podczas ligowej wizyty ze Śląskiem. We Wrocławiu osiągnął swój największy sportowy sukces - awans (2000) i gra w ekstraklasie (41 meczów i 3 gole w latach 2000-03). Tuż po awansie Śląska wypożyczony był do 3-ligowych Czarnych Żagań. Po zakończeniu w wieku 29 lat kontraktu z WKS grał w austriackim SV Gottsdorf-Marbach-Persenbeug i drugoligowych ŁKS Łódź i RKS Radomsko. Na sezon 2004/05 ponownie pojawił się przy Oporowskiej pomagając Śląskowi wygrać 3.ligę. Później był Polar Wrocław, Odra Opole (awans do 2.ligi) i wreszcie powrót po dekadzie do Świdnicy, gdzie Polonię/Spartę wprowadził do 3.ligi w 2008 i dwukrotnie przegrywając baraże do 2.ligi. Po grze w Austrii (SV Jauerling, SV Blindenmarkt, SV Neumarkt an der Ybbs), już po 40-tych urodzinach po raz trzeci został graczem Polonii-Stali, a od 2017 gra w Cukrowniku Pszenno, z którym w ubiegłym roku zanotował awans do klasy okręgowej.

KAMIL SADOWSKI

(ur. 1997, Górnik Wałbrzych 2016/17 16 meczów - 4 gole)

Zaledwie 4 sezony temu Wałbrzych miał zespół grający w 3.lidze. Jeśli porównamy z obecnym, wstydliwym stanem posiadania (5 A klasowych drużyn), ten nieudany, zakończony spadkiem sezon wydaje się zamierzchłą przeszłością. Jednym z nielicznych jasnych punktów sezonu 2016/17 była gra

Kamila Sadowskiego. Dla przypomnienia, Górnik Wałbrzych po jesieni zajmował piętnaste, spadkowe miejsce w tabeli, nie przekreślało to szans na utrzymanie. Zimą udało się namówić na przeprowadzkę na Ratuszową 20-letniego utalentowanego pomocnika Victorii Świebodzice Kamila Sadowskiego. Zresztą pierwszy występ w nowej drużynie zanotował w sparingu przeciwko byłym kolegom - łącznie w 10 zimowych sparingach zdobył 6 goli. Jako junior był na testach w Arce Gdynia czy Śląsku, a jesienią w okręgówce zdobył 9 bramek w 13 występach. W lidze zameldował się bez kompleksów, już od pierwszego meczu należąc do wyróżniających się piłkarzy wałbrzyszan. Jego dyspozycja została dostrzeżona i brał udział w konsultacjach kadry DZPN przygotowującej się do rozgrywek Regions Cup. Komplet wiosennych występów i udział przy 6 z 14 zdobytych przez zespół bramek. Niestety, koszmarna dyspozycja na własnym boisku (zaledwie jedno zwycięstwo, jeden remis i JEDNA bramka - nie licząc "wyjazdowego" meczu z Olimpią Kowary rozegranego przy Ratuszowej), spowodowała, że podopieczni Roberta Bubnowicza spadli z hukiem z 3.ligi. Wysoki, 187 cm rudowłosy pomocnik nie tylko szarpał na skrzydle, czy przydatny był w walce o górną piłkę, ale często brał się za wykonywanie rzutów wolnych. Po spadku wałbrzyszan trener Bubnowicz przeniósł się do AKS Strzegom budując nowy zespół w oparciu o byłych podopiecznych z Wałbrzycha, w tej grupie znalazł się również Kamil Sadowski. Po 3 sezonach w ścisłej czołówce grupy zachodniej, gdzie o krok był od awansu do 3.ligi, w bieżącej kampanii rywalizuje w grupie wschodniej, uchodzącej za silniejszą. Ma potencjał na grę w wyższej lidze i wydaje się, że już w Strzegomiu troszkę się zasiedział.

ROBERT SAMEK

(ur. 1972, KP Wałbrzych 1996/97 10 meczów - 2 gole)

Najwięcej zasług w sprowadzeniu Samka do Wałbrzycha miał trener Wiesław Pisarski. Jeden z najlepszych szkoleniowców w historii OZPN Wałbrzych ma za sobą sukcesy nie tylko w Wałbrzychu, ale i Dzierżoniowie, czy Bielawie, co zaowocowało ofertami pracy w Arce Gdynia czy RKS Radomsko. Wałbrzyscy działacze przez lata nie byli w stanie nakłonić do transferu pod Chełmiec

takich znakomitych snajperów jak Andrzej Świerczyński (Piast Nowa Ruda), Józef Kostek (Lechia Dzierżoniów) i wydawało się, że nie uda się w przypadku Roberta Samka. Napastnik Bielawianki od najmłodszych lat wyróżniał się skutecznością i już w wieku 16 lat zadebiutował w drużynie seniorów, która właśnie wywalczyła awans do klasy międzyokręgowej (odpowiednika dzisiejszej 4.ligi), a rok później do 3.ligi. Wyczyny snajperskie Roberta nie pozostawały bez echa, jednak silnie związany z Bielawą, w cywilu inspektor straży miejskiej odrzucał oferty m.in. Pogoni Szczecin czy GKS Katowice. Jesienią 1996 beniaminek 2.ligi KP Wałbrzych był okrzyczany rewelacją rozgrywek. Siłą ofensywną byli 21-letni Sebastian Matuszak i 2 lata młodszy od niego Piotr Włodarczyk. Takiego duetu mogła zazdrościć piłkarska Polska, ale trener Pisarski wiedział, że nic tak nie działa na rozwój, jak rywalizacja i postawił na swoim ściągając doskonale znanego ze wspólnej pracy w latach 1994-95 w Bielawie właśnie Samka. Debiut w nowym otoczeniu nastąpił w 5.kolejce, gdy niespodziewanie KP przegrało swój pierwszy ligowy mecz (0:2 u siebie z Vartą Namysłów) - piszący dla Tempa redaktor Marek Szewczyk nie dość, że błędnie napisał nazwisko debiutanta (Samerek) to ocenił go na 4 w skali 1-10 (gorzej oceniony został jedynie Jacek Sobczak). W następnych 4 meczach już wchodził jako zmiennik, ale za każdym razem dając mocną zmianę, notując przykładowo asystę w meczu z Groclinem. W spotkaniu z Szombierkami Bytom (3:0) wystąpił od 1.minuty i zdobył w końcu pierwszą ligową bramkę pokonując Edwarda Ambrosiewicza. Po 3 dniach w kolejnym pojedynku na Stadionie 1000-lecia gościła inna bytomska drużyna - Polonia i ponownie Robert Samek wpisuje się na listę strzelców. Po rundzie jesiennej KP Wałbrzych zajmował 5.miejsce ze stratą 4 punktów do miejsca gwarantującego awans do ekstraklasy. Trener Pisarski tak oceniał jesienną grę Samka - pojawił się u nas zbyt późno, musiało minąć trochę czasu, zanim przyjął się w drużynie. Dziennikarze pompowali balonik odnośnie walki o awans, a nastroje tonował trzeźwo oceniający sytuację trener. Jak się okazało, najwyżej ocenianego w zespole Włodarczyka kupiła Legia, ale wśród ubytków znalazło się również nazwisko Samka. Sam zawodnik, któremu urodziło się drugie dziecko, zdecydował się być bliżej rodziny. Co prawda, zostawiał sobie furtkę do powrotu do Wałbrzycha, ale w praktyce nikt w to nie wierzył. W Bielawiance bił kolejne rekordy strzeleckie. W sezonie 1998/99 w klasyfikacji snajperów 4.ligi wyprzedził po pasjonującym wyścigu Pawła Murawskiego z Górnika Wałbrzych. Dość niespodziewanie na rundę jesienną 2002/03 trafił do 4-ligowej Pogoni Oleśnica, gdzie strzelił 10 bramek, by zimą wrócić do Bielawy, gdzie grał do końca 2003 roku. Po spędzeniu 2 rund w MKS Oława okraszonych 13 golami, ale bez upragnionego awansu do 3.ligi, wieku 33 lat przeszedł do Nefrytu Jordanów i tam do zakończenia kariery czarował skutecznością na boiskach A klasy.

Epizod w Wałbrzychu był największym sukcesem Roberta Samka, który gdyby poważnie postawił na futbol mógłby zostać zapamiętany nieco inaczej niż lokalna gwiazda Bielawy.

JANUSZ JELONKOWSKI
(ur.1974, Górnik Wałbrzych 1997/98 14 meczów - 7 goli)

Transfer Jelonkowskiego, podobnie jak wspomnianego wyżej Sadowskiego, stanowi model wzorcowy, jak powinien funkcjonować ligowy zespół wprowadzający utalentowanych zawodników z regionu. Janusz Jelonkowski jest wychowankiem Iskry Jaszkowa, a grał co najwyżej w 4.lidze,wówczas

nazywanej klasą międzyokręgową. W sezonie 1996/97 w Nysie Kłodzko strzelił 17 bramek, jesienią'97 - 12. Po transferze do drugoligowego Górnika już w zimowych sparingach pokazał się z dobrej strony zdobywając 6 goli. Debiut w lidze to mecz z Odrą Opole (3:1) okraszony dwoma trafieniami. Z miejsca trafił do Jedenastki Kolejki zarówno w Sporcie, jak i Tempie. Dwa tygodnie później powtórka w spotkaniu z Polonią Gdańsk (4:1). Po 3 meczach 4 gole - tak kapitalnego startu nie miał żaden debiutant w Wałbrzychu. Do końca rundy Janusz dorzucił bramkowy dublet w Toruniu (3:2 z Elaną) i gol z Lechią Zielona Góra (1:2). Nieco skąpe wyszkolenie techniczne nadrabiał dobrą grą lewą nogą, głową, a przede wszystkim walecznością i instynktem strzeleckim. Po udanym sezonie następuje wycofanie Górnika z rozgrywek 2.ligi i sympatyczny Jelonek trafia do drugoligowego JKP (obecnie Karkonosze) Jelenia Góra, gdzie jest najskuteczniejszym strzelcem z 7 golami, które nie uchroniły drużyny przed degradacją. Później na 2 lata związał się z RKS Radomsko, z którym świętował awans do ekstraklasy (6 meczów jesienią 2001/02), ale gra na najwyższym szczeblu to były za wysokie progi. Pozostał w tamtym regionie i w latach 2002-04 reprezentował barwy drugoligowego GKS Bełchatów). W sezonie 2004/05 grał w Arce Gdynia, z którą z jednej strony wywalczył awans do ekstraklasy, a z drugiej w 23 meczach nie zdobył ani jednego gola...W wieku 31 lat wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie grał w Chicago w klubach naszpikowanych rodakami.

Oczywiście do powyższego grona można byłoby dorzucić nazwiska obu Brazylijczyków występujących w Górniku (Filipe Andrade Felix i Allan Cristian de Paula), Szymona Tragarza, czy Rafała Klajnszmita. Ciekawie pokazał się Roman Rudy w KP Wałbrzych, brat słynnego kadrowicza Andrzeja, który wiosną 1997 zaliczył 10 meczów w 2.lidze.

Wałbrzyska Jedenastka na 75-lecie Piasta Nowa Ruda

W polskiej  tradycji świętuje się nie tylko okrągłe rocznice, a do tych wyjątkowych należą również 25-lecie i 75-lecie. Zdecydowana większość klubów powstałych po zakończeniu II wojny światowej, czyli w 1946 roku, w 2021 świętować będzie 75-te urodziny. Z powodu jubileuszu kluby, stowarzyszenia, sami kibice organizują konkursy, podsumowania, czy planują okolicznościowe imprezy, które z powodu pandemii niewiadomo czy się odbędą. 

W 1946 oprócz kilku wałbrzyskich klubów powstał klub, który w podokręgu może pochwalić się największymi, po Górniku i Zagłębiu, sukcesami. W lipcu swoje 75-lecie będzie obchodził Piast Nowa Ruda, którego historią zajmują się twórcy bloga Historia Piasta panowie Sebastian Piątkowski i Michał Uszpulewicz. Z ich inicjatywy powstała już książka „Piłkarskie wspomnienia Ryszarda Rosiaka”, a w planach wydanie Kroniki traktującej o noworudzkim klubie. Najnowszym pomysłem w czasach pandemii dla sympatyków Piasta jest wybór "Jedenastki 75-lecia", gdzie oprócz najbardziej rozpoznawalnych nazwisk z czasów gry w 2.lidze, znajdziemy powojennych pionierów, a także graczy tworzących współczesną historię zielono-biało-czarnych.

Wśród propozycji nazwisk nie brakuje piłkarzy związanych z piłkarskim Wałbrzychem, jednakże trudno byłoby ułożyć typowo wałbrzyską jedenastkę na 75-lecie. Próbując dołączyć do zabawy oto moja propozycja Wałbrzyskiej Jedenastki na 75-lecie Piasta:

JÓZEF CIOŁEK

JÓZEF BORCOŃ    MAREK GAWRYSZEWSKI    EDMUND KANIEWSKI    RYSZARD MORDAK

ANDRZEJ LUBIENIECKI    ZBIGNIEW KULESZO    MIECZYSŁAW DAUKSZA    TOMASZ WARZOCHA 

ROMAN SIDORSKI    JERZY TUROŃ

Bramkarz - wśród kandydatur zaproponowanych przez autorów konkursu brakuje rozpoznawalnych nazwisk dla wałbrzyskich sympatyków piłki nożnej, choć zacne są nazwiska, znane nie tylko w regionie. W historii Piasta było kilku znakomitych wałbrzyskich bramkarzy. Historię noworudzkiego klubu na zapleczu ekstraklasy w bramce napisał Andrzej Kretek, ale zanim trafił do Piasta to bramkarzem nr 1 był Józef Ciołek. Jedna z legend Wisłoki Dębica trafiła do Zagłębia Wałbrzych latem 1977 roku z miejsca stając się podstawowym bramkarzem, rozgrywając kolejne 56 meczów po debiucie w pełnym wymiarze czasowym, opuszczając bramkę dopiero po kontuzji. W Thorezie wygrywał rywalizację z Januszem Wodzyńskim i Tadeuszem Cabałą, przegrywając później dopiero z Waldemarem Nowickim. W 1985 w wieku 34 lat odszedł do Nowej Rudy, gdzie wywalczył awans do drugiej ligi, gdzie był mocnym punktem naciskającym na Andrzeja Kretka, a w sezonie 1986/87 do dziesiątek drugoligowych spotkań w barwach Wisłoki i Zagłębia dopisał 7 meczów w barwach Piasta. Oprócz wspomnianego Józefa Ciołka warto wspomnieć o grze w Piaście w latach 1955-56 Jana Kosowskiego, a na początku obecnego wieku Rafała Wodzyńskiego czy Damiana Sadysia, których gra raczej nie kwalifikowała do zapamiętania przez kibiców Piasta.

Obrona

Józef Borcoń zadebiutował w Zagłębiu Wałbrzych jeszcze w czasach gry Thoreza w ekstraklasie, w sezonie 1972/73 i przy Ratuszowej grał aż do sezonu 1984/85. W wieku 32 lat trafił do Piasta, z którym wywalczył awans do 2.ligi, gdzie przez 2,5 sezonu był prawdziwą ostoją defensywy noworudzian zaliczając 76 meczów. Autorzy konkursu "Jedenastki 75-lecia" tak opisują późniejszego trenera m.in. Zagłębia, czy Gwarka Wałbrzych: "Ligowiec w barwach wałbrzyskiego Zagłębia, gdzie, jak sam podkreśla, nie dał pograć samemu Robertowi Gadosze. Na „stare lata”, jak mówiono, przyszedł do Piasta. Awans do II ligi oraz uczestnictwo w barażu'88 z Jastrzębiem. Zastępca Rosiaka na stanowisku kapitana zespołu. Spokojny, cichy i serdeczny. Na boisku waleczny, z dobrą techniką. Niesamowicie opanowany."

Marek Gawryszewski - cytat z przedstawienia kandydatury: "W Piaście w latach 1976 – 1979. Trafił do Nowej Rudy będąc młodym chłopakiem, co nie przeszkodziło mu w otrzymaniu szansy gry. Dobrze czuł się wśród starszych kolegów. Spory talent, dostrzeżony później w Wałbrzychu i Lubinie. Ligowiec w barwach Górnika Wałbrzych – podstawowy ich gracz w sezonie 83/84, w którym biało-niebiescy , w roli beniaminka I ligi, wywalczyli tytuł mistrza jesieni." Świdniczanin w swojej karierze grał również w Zagłębiu z Wałbrzycha i Lubina, Górniku Wałbrzych, Metalu Kluczbork, gdzie trafił na wypożyczenie z Jackiem Sobczakiem w ramach rozliczenia za transfer Andrzeja Wojtkowiaka do Górnika. Jego sylwetkę przedstawił w trakcie długiego wywiadu zajmujący się historią Zagłębia Lubin Krzysztof Kostka.

Edmund Kaniewski - "Popularny „Edek” zawitał do Nowej Rudy z Gliwic. Młodzian błyskawicznie pojawił się w pierwszej drużynie, incydentalnie pomagając walczącym w grach półfinałowych o mistrzostwo Polski juniorom. W Piaście do 1973 roku, z przerwą na udaną przygodę w wałbrzyskim Górniku. Mocny punkt tutejszej defensywy przez wiele lat. Solidny, spokojny i myślący na boisku." - taki opisany jest na Historii Piasta. W Górniku Kaniewski grał w drugiej lidze, aczkolwiek nie został zapamiętany tak jak w Nowej Rudzie. Największym sukcesem było wyeliminowanie z 1/16 Pucharu Polski pierwszoligowej Wisły Kraków w edycji 1969/70.

Ryszarda Mordaka brakuje wśród nominowanych obrońców, ale jest bodaj jedynym byłym zawodnikiem z Wałbrzycha, ktory nie tylko grał, ale i prowadził zespół Piasta, a także Górnika. Z Górnikiem Wałbrzych mistrz Polski juniorów, reprezentant kraju w kategorii juniorów, w zespole seniorów od 1973, później m.in. w Krysztale Stronie Śląskie, a na początku lat 80-tych trafił do Piasta, gdzie w sezonie 1984/85 w barwach óczesnego trzecioligowca pokonał w 1/16 PP pierwszoligowy Górnik Wałbrzych 2:1. Po zakończeniu kariery Mordak prowadził wiele klubów, począwszy od pierwszoligowego Górnika w 1989 poprzez m.in. czwartoligowego Piasta Nowa Ruda w 2004 roku, do którego przeszedł z Górnika/Zagłębia Wałbrzych, z którym zaczął pracę w A klasie.

Pomoc

Andrzej Lubieniecki - cytat z przedstawienia kandydatury: "W noworudzkiej drużynie od 1984 do 1991 roku. Wieloletni gracz Piasta. Silny i wytrzymały, niezmordowany na boku pomocy. Zawodnik pierwszego wyboru dla każdego trenera. Pokonał drogę z klubem od IV do II ligi. Uczestnik barażu'88 z Jastrzębiem." W 2.lidze w Piaście zawsze czołowy zawodnik: 86/87-28-1 gol, 87/88-28-6 goli, 88/89-26-1 gol. Przełom lat 80-tych i 90-tych ubiegłego stulecia upadek przemysłu górniczego w regionie zbiegł się z kryzysem klubów sportowych. Górnik Wałbrzych jesienią 1992 roku oddaje mecz walkowerem, a później wycofuje się z rozgrywek drugiej ligi. Co ciekawe wówczas na Nowe Miasto trafił z Nowej Rudy właśnie Lubieniecki. O kilka lat za późno. O ile mógłby być realnym wzmocnieniem 4-5 lat wcześniej to obecnie stanowił uzupełnienie składu rozpadającego się Górnika prowadzonego przez Ryszarda Walusiaka. Jesienią zagrał 7 razy, a najlepiej prezentując się w tym ostatnim 2:0 z Wartą Poznań, po którym prasa pisała, że oba trafienia Musiała były owocem wzorowej współpracy z Lubienieckim. Po wycofaniu się Górnika grał w Dozamecie Nowa Sól, Kuźni Jawor, Orle Ząbkowice Śląskie oraz klubach niższych lig, gdzie jeszcze 3-4 lata temu można było go oglądać na boiskach A i B klasy.

Zbigniew Kuleszo - cytat z przedstawienia kandydatury: "W grodzie nad Włodzicą w latach 1978 – 1982. Dobry piłkarz, bramkostrzelny zawodnik przednich formacji. Trafił na okres usilnych prób powrotu do III ligi. Mocni rywale oraz zawiłości barażowe nie pozwoliły na realizację celu. Dusza towarzystwa. Niezwykle szybko wkomponował się w noworudzki klimat towarzyski." W Wałbrzychu znany wśród kibiców, którzy interesują nie tylko wynikami Górnika czy Zagłębia. W Boguszowie Gorcach był cenionym zawodnikiem czołowego trzecioligowca Victorii Wałbrzych, na tym samym szczeblu grał w Zjednoczonych Żarów, przez lata podpora Czarnych Wałbrzych czy Juventuru Wałbrzych, uczestnik rozgrywek halowych, oldbojów. Organizatorzy wyborów Zbigniewa umieścili wśród napastników, ale jego wyszkolenie techniczne, doświadczenie wykorzystywane było również w tylnych formacjach na boisku. Dla zainteresowanych wywiad ze Zbigniewem Kuleszo ze strony KS Piast Historia.

Mieczysław Dauksza - kolejny zawodnik bez nominacji do konkursu. Boczny pomocnik, który po ograniu się w Stroniu Śląskim trafił do pierwszoligowego Górnika Wałbrzych (7 meczów wiosną'84), a później gra w rezerwach, Victorii Wałbrzych, wreszcie w latach 1987-89 w Piaście Nowa Ruda (87/88 22 meczów-1 gol, 88/89-17-0). Potem była gra m.in. w Zagłębiu i KP Wałbrzych na szczeblu drugiej ligi oraz gra w niższych ligach. Jedyny zawodnik grający najpierw w pierwszoligowym Górniku, a później w drugoligowym Piaście. Nominację z kolei otrzymał Leszek Szulicki, który po grze w Piaście zaliczył kilka spotkań w Zagłębiu Wałbrzych

Tomasz Warzocha - to z kolei jedyny zawodnik, który z drugoligowego Piasta trafił do pierwszoligowego Górnika Wałbrzych. Debiut w noworudzkim zespole w wieku 18 lat, ale jego dorobek drugoligowy nie może powalać - raptem 18 spotkań i 3 trafienia (86/87-14-2, 87/88-3-0, 88/89-1). Gdy wiosną zaliczał skok z drugiej do pierwszej ligi wielu się dziwiło, zarówno w Wałbrzychu, jak i Nowej Rudzie - co widziano w Warzosze. W Górniku niczym specjalnym się nie wyróżnił, ale 7 pierwszoligowych epizodów zaliczył po czym zniknął z poważniejszej piłki. Dlaczego więc trafił do Wałbrzyskiej Jedenastki na 75-lecie Piasta? Z przekory, bowiem w latach świetności Piasta sporo się mówiło o ewentualnych transferach do najlepszej drużyny w regionie. Bogdan Marchewka widziany był jako następca Włodzimierza Ciołka, a Andrzej Świerczyński oczami wyobraźni działaczy miał być idealnym partnerem Leszka Kosowskiego w napadzie biało-niebieskich. W różnych spekulacjach przewijały się również inne nazwiska, ale koniec końców pierwszą ligę miał dla Górnika ratować 21-letni rezerwowy...

Atak

Roman Sidorski - nominowany przez autorów projektu opisywany jako "Do 1970 roku w Nowej Rudzie. Świetny zawodnik. Błyskotliwy skrzydłowy. Mniej centralna pozycja na boisku nie przeszkodziła mu w zdobywaniu bramek. Cieszył grą kibiców Piasta i wałbrzyskiego Górnika, w którym, mamy wrażenie, wspominany jest z większym szacunkiem, niż u nas – niesłusznie." Z Piasta przeszedł do Górnika Wałbrzych, gdzie stopniowo był wycofywany na boisku, by kończyć grę pod Chełmcem jako obrońca. Z Górnikiem dwukrotnie wywalczył awans do 2.ligi (1971 - tworząc skuteczny duet z Adamem Tokarzem oraz 1976) i blisko awansu do ekstraklasy w 1972 i 1978 roku, zakończył grę w 1980 roku, a niestety od 2016 roku nie ma go wśród nas...

Jerzy Turoń - "W Nowej Rudzie ledwie dwa sezony, ale za to jakie! Łącznie 40 goli. Trio z Wandzlem i Świerczyńskim to chyba najlepszy pokaz ofensywnej siły Piasta w całej historii. Dodatkowo historyczna bramka w meczu Pucharu Polski z wałbrzyskim Górnikiem, eliminująca pierwszoligowca z dalszych gier. Piekielnie skuteczny, ale także i koleżeński. Silny i szybki." Pochodzący z Kudowy Zdrój niespodziewanie w piłkarskiej Polsce wypłynął w Radomiaku, z którym w 1977 wywalczył awans do drugiej ligi. W sezonie 1980/81, dopiero po odbyciu karencji, zameldował się w Wałbrzychu debiutując w rundzie jesiennej - 12 meczów i 1 gol w barwach Thoreza. W 1981/82 to już 23 mecze i 6 trafień, sezon później 15 spotkań bez zdobytego gola i latem 1983 z Zagłębia trafia do Nowej Rudy, gdzie był jednym z architektów awansu.

Warto dodać, że wśród nominowanych jest partner Turonia z Zagłębia i krajan z Kudowy - Sylwester Wandzel.